Απο του στέρνου τα πουλιά

Και ξέρεις τι θα θελα ;
να ανοίγεις κάθε μέρα
τα παράθυρά σου και να γελάς
να βλέπεις τον αχνιστό καφέ
και στους κύκλους του
να χτίζεις τα όνειρα
σε μια γουλιά να πίνεις
όλη τη ζεστασιά
να κλέβεις με μια ματιά
το γύρω του ουρανού
να βλέπω τα μήλα
στα μάγουλα σου
και κόκκινο πουλί να γίνομαι
κι όταν σπας τα χείλη
στη δροσιά του χαμόγελου
να πετώ στα νερά της χαράς σου
με τα φτερά μου να σπρώξω τον ήλιο
να μιλάς με το ξάστερο
έτσι που να ακούγεται
στο παντού η λαλιά του χτύπου
κι εγώ μια Κυριακή στις αυλές σου
να φυτεύω λουλούδια να ανθίζεις
σφυρίζοντας ένα τραγούδι
γλυκού φθινόπωρου!
όμορφε κόσμε!