Σκαλίζοντας την κόκκινη γη

Άρχισε να χτίζει τον κόσμο

Σε ένα ποίημα πως να χτίσεις
τον κόσμο σκέφτηκε
Πέταξε τα μολύβια του ψηλά
πιρουέτες που έριχναν πινελιές
στο γαλάζιο σβήνοντας το γκρίζο.
Άφησε τα δάχτυλα να χτυπούν
στο μέσα του ρυθμό
βγήκε η πνοή του χορεύοντας
στο μελάνι αγκάλιασε το σύννεφο
ξεκουράσου του είπε
θα δουλέψει ο μικρός ήλιος
Τα πόδια του γιόμισαν σπαρτά
να ζυμωθεί το ψωμί με δυόσμο
Έστειλε τα μάτια του
να ακούσουν τ αθέατο φιλί
φερμένο από σμαράγδι ανατολής

λουσμένο στης ζεστασιάς το γιόμα
Γιόρτασαν οι παπαρούνες
το τελευταίο κλωνάρι τους
το λιβάδι άνθιζε κάτω απ τη γη
άκουσε τους ήχους
να του μιλάν για τα αρμυρίκια
παιδιά που παίζουν κουτσό
ακόμη κι όταν φυσά αέρας
Κι ότι του έμειναν
ένας γυμνός ξέστηθος
διαβατάρης να κυβερνά
το τιμόνι ανάμεσα στη θωριά
του ρόδου και το βράχο
της ανεμώνης
κι εκείνη η καρδιά του
που άπλωνε κόκκινα φύλλα
να σκεπαστεί η αγριάδα
να μυρίσει ο τόπος
λάβδανο και θυμάρι
Ει κόσμε φύτεψα μια ροδιά
να φωλιάσουν τα πουλιά φώναξε
κι άνθισαν οι αυλές
κουνώντας τα χέρια της αγκαλιάς
Σαν αστραπή το βλέμμα πέταξε
και πως γελά η αψηλή θάλασσα!