Μοσχοβολιές γιασεμιών

Η παρέα είχε για τα καλά απλωθεί
κι ανάμεσα στο λιόγερμα και στη φλοκάτη της αγάπης
ξανθισμένα τα λόγια ξεπερνούσαν ακόμη
και το παράλογο του καιρού φτάνοντας
την κλωστή στην άκρη και πάλι απ την αρχή
Περασμένα τα πενήντα πια δάσκαλοι και μαθητές ζωής
που άρπαξε η άνοιξη να τους δώσει το θέμα .

Παιδιά είδα την Ολυμπία τα μάτια της φεγγοβολούσαν
σαν άστρα. Είναι ερωτευμένη έριξε το σπόρο η Μαρία
κι αυτό ήταν οι ροδέλες ξεκίνησαν
το δρόμο τους σα σβόλοι που παιδικά χέρια
κρατούσαν, λιγωμένα ποιος θα χορτάσει τέρμα .

Πρώτος ο Μανωλιός έσπασε το δροσάρι του ρόδου .
Αχ Μαριώ έρωτας μωρέ έρωτας ειναι αυτός 
που φεγγοβολά στα χείλη και στα μάτια;
Νίκος .. μη μου πεις πως σπαρταράς σα ψάρι να τον δεις;
ξεχνάς τα πάντα και ζεις μόνο για αυτόν ;
πάντα ρεαλιστής , ορθολογιστής πως να νιώσει 
τ απρόσμενο;
Τι όμορφο σου στέλνει λουλούδια ; σου κόβει
την αναπνοή;σου κάνει όλα σου τα χατίρια ; 
δεν μιλάει με καμιά άλλη; δεν κάνει τίποτε 
χωρίς εσένα ; ζηλεύει ακόμη και την σκιά σου;
ονειροπαρμένη η Ανθούλα σε ένα κόσμο για δυό΄

Τι λέτε μωρέ; εύκολα δίνεται εύκολα περνά
μη μπερδεύουμε τις λέξεις άλλο μ αρέσεις, 
άλλο σε θέλω, άλλο σε θαυμάζω,
από μόνες και σε κάθε λιμάνι 
σαν εβδομαδιαίες παραστάσεις 
που παίζουν μια στη αυλή 
και μια στο πεζοδρόμιο σαν να τανε κουτσό
κι άλλο σε κουβαλώ σε κάθε μου πηγαιμό
Για άλλον έρωτα μιλούμε εμείς

Κοίτα να δεις που θα μας πούνε και αρχαίους.
Γιατί ακόμα δεν έχουμε τον έρωτα στις τσέπες 
κι όταν μιλούμε για τούτον κελαηδά ακόμη κι η σιωπή.
Φτηνήναν άραγε τα χρόνια μας ή μπας 
και το τρεχαλητό να τα προλάβουμε ολα χώθηκε
στο καλάθι; Ο δικός μας έρωτας ειναι πηγή
που στάζει ανθόμελο να γελάς και μόνο
με τη σκέψη του να πίνεις νερό μονάχα
γιατί σου καίει τα χείλη μια ατέλειωτη δίψα .
Να σου μιλά κι η κάθε λέξη να δένει στο στόμα σου
Αχ μωρέ έρωτας για μας ειναι μια δόση αγάπης
που μέρα τη μέρα ξεδιπλώνει τα φτερά της
μέχρι που να γιομίσει η στέρνα της καρδιάς .
Ονειροπόλος Διαμαντή .υπάρχει τούτος ο έρωτας ;
Πάντα άπιστος ο Πέτρος. Κατερινιώ για δε μιλάς;
Τώρα εδώ που τα λέμε δεν έχει ο έρωτας δρόμους
φτιάχνεις έναν και προχωράς , ή που ματώνεις
ή που γελάς .

Μαρία ..Να βλέπατε πόσα λουλούδια βγαίναν 
απ τον ουρανίσκο της καθώς για κείνον μου μιλούσε.
Είναι λέει ο ήλιος της τ απάνεμο λιμάνι της που κάθε 
που πιάνει τη στεριά του ο μόλος μικραίνει 
κι ότι κρέμεται ειναι ένα ακρωτήρι
που μονάχα τους χτύπους του μοιράζεται.

Και τους άκουγε ο έρωτας και γελούσε
μικροί σκηνοθέτες που μύρια σενάρια κεντούσαν 

Η θάλασσα αντίκρυ τους στην νηνεμία 
φυσούσε τα απαλά της κύματα
να γιορτάσουν το χάδι του καλοκαιριού .
Το μικρό τραπεζάκι είχε γεμίσει απ τα κοχύλια της
που άνοιγαν τα πέταλα να σεργιανίσει το τραγούδι τους
Τα κοράλλια ξέφυγαν απ το βυθό τους κι άρχισαν 
τον χορό των κόκκινων πεταλούδων 
που ανέμιζαν άστεγα στα χρώματα των λέξεων.

Τόσες κουβέντες για ένα κλικ . Ένα κλικ που κουβαλούσε
τα καμπανάκια των συναισθημάτων .
Χωνόταν ο ήλιος στο αλμυρό φιλί και τούτοι ακόμη
λόγιαζαν τα σιρίτια του . Άναβαν το κερί 
του νυχτολούλουδου να φωτίσουν 
τις σκιές όταν ακούστηκε η Μαρία

Παιδιά ...η Ολυμπία . Όλων οι ματιές έπεσαν 
στο πεζοδρόμιο που φύλαγε τη θάλασσα .

Δυο πλάτες είδαν και μια αγκαλιά στο σεργιάνι 
του κόσμου.Κανένα βλέμμα δεν έκοβε κείνο 
το ένα των ματιών .Και πως ρόδισε η μέρα 
στο μίλημα τους σβήνοντας σιγά σιγά
τα ίχνη της στο πέρασμα του έρωτα 
απ την πύλη της αγάπης.
Απλώθηκε σιγή .. ποια λόγια να ακουστούν 
μπροστά στο .. νιώθω !