Ρόδινη πλεύση

Αγαπώ τους ανθρώπους 
της σιωπής 
κείνους που κόπηκαν 
πολλές φορές 
στις φωνές του αγέρα 
αγαπώ 
τα μικρά τους φυντάνια 
που πάλεψαν 
να γίνουν κήπος 
αυτούς 
που με κομμένα πόδια 
στάθηκαν όρθιοι 
χωρίς πατερίτσες 
μα μονάχα με το στασίδι
της ψυχής 
αγαπώ 
τους ανθρώπους 
που λύγισαν 
τσάκισαν 
μα δεν έσπασαν
που έμαθαν 
να στολίζουν την άνοιξη
με καρπούς που ζέσταινε 
ο χειμώνας 
αυτούς
που το χαμόγελο 
δεν ειναι υποχρέωση 
μα λόγος πνοής 
κείνους που γνώρισαν 
πως οι λέξεις καρφιά γυρνάνε
μα αστράφτουν ουρανό 
κείνους που δε δίστασαν
να δρασκελίσουν ωκεανό 
για να πατήσουν 
ένα μικρό απάνεμο λιμάνι 
περπάτησαν στα νερά 
με ηλιόλουστη καρδιά 

τώρα κατάλαβες 
γιατί 
γυρνάς σαν ίσκιος 
στην ανάσα μου!