Αισιοδοξία

Ονειροπόλα

Μικρή μαθήτρια του άπιαστου
έμαθε να κυνηγά τον ήλιο
το φεγγάρι , εκείνα τα μικρά στίγματα
που ντύνονταν άνθρωποι , λουλούδια
γεννιόταν αγριομηλιές μεγάλωναν σαν τριαντάφυλλα
Τούτα τα πίστευε .
Ήξερε πως κάποτε θα γεμίσει η άνοιξη
από άφθαρτα στρωσίδια που θα γνώριζαν ατόφιο το φιλί
Κυνικός ο καιρός της θύμιζε πως τα πόδια κρυώνουν
κι οι κουβέρτες κείνες οι ζεστές κουβέντες λιγόστευαν
Μα εκείνη πάντα στα πλευρά της κρύβει ένα ΄΄ αλλά θα ρθουν ΄΄
Χρόνια τώρα σμίλευε τα φώτα του καλοκαιριού
στο πέτρωμα του χειμώνα ..
Αντάμωνε τις ρίζες που ένωναν
το φως του αποσπερίτη σ αγριεμένα χρόνια .
Συμπληγάδες της έστηναν φωτιές κι η πλάνη της Κίρκης
γύρευε στους μουσώνες αγύρτες που έστηναν άδειες φωλιές
Στα σωθικά της κούρνιαζαν παλιοί της αγαπητικοί 

σπόροι που μύριζαν νιούτσικου αγέρα γιασεμί
που έμοιαζαν δροσουλίτες του φραγκοκάστελου φρουροί .
Ανέμιζαν οι λύπες κερνούσαν οι πληγές
όμως στα στήθη φόραγε ενός ξένου θεού τις όμορφες φωνές .
Κωπηλατεί σαν νούφαρο τρέμει σαν φύλλο που ξεχάστηκε στη βοή
μα πάντα μια χαραμάδα μένει για κείνη ανοιχτή .
Κι όπως φιλά το άγουρο στου δρόμου τη σχισμή
στάζει μια στάλα η ‘’ αισιοδοξία ΄΄ 

φυσάει όνειρο και γίνεται .. ζωή !