Κάθε μέρα και κάτι ,τόσος πόνος και τόσο άραγε

πικρόριζες που φυτρώνουν στο πέλμα του ήλιου
Άνω κάτω το γέλιο δεν έχει που να σταθεί
Μετέωρα όνειρα να κουβεντιάζουν
στην άκρη της λίμνης κρατώντας το σπαθί

Σταμάτησε η βροχή στο βασιλικό
κι άρχισε το χαλάζι να κυβερνά
Κείνοι που φύτεψαν φωτιά μοιρολογάν τον καπνό
σαν μη απ τα χωράφια τους να βγήκε
Στρώματα που κοίμιζαν νερό
αποτινάζουν απ τα μαλλιά την κόκκινη πλημμύρα

Κατεβαίνω τις στράτες που συχνάζουν
τα κοχύλια να ακούσω την μουσική τους
κι εκεί μας βρίσκω .
Στριμωγμένους στην άμμο να μετράμε
τη θάλασσα με τα μάτια κι αυτή αμέτρητη να ναι
Αγκαλιάσαμε τον άνεμο κι αυτός από τα δάχτυλα
το σκάει κυνηγημένος απ τα βόλια .

Σμιλέψαμε την πέτρα κι ανάγλυφα διαβάζουμε
ότι ακόμη δεν έχει γραφτεί .
Τρελοί , μικροί κι ονειροπόλοι
με φλάμπουρο τον ήλιο κι η κορυφή
να χει στο μέτωπο ψυχή !