Αντίλαλος

Τώρα λοιπόν που η ίδια βροχή 
πονάει τα σωθικά μας 
θα προσπαθήσουμε 
να αγναντέψουμε το πέλαγο
μοιράζοντας τη θάλασσα;
θα περάσουμε το σπασμένο γιοφύρι
να στήσουμε τον μισοτελειωμένο δρόμο;
Κοχλάζουν οι καιροί σ αναμμένο καζάνι
κι ότι μας μένει στο νερό να ρίξουμε τη φωτιά
Οι σπόροι περιμένουν 
το χώμα νότισε δάκρυα 
να αναστηθούν ρίζες μιας φωτεινής Ανατολής
Αχιλλέα φόρεσε τον ήλιο 
Δήμητρα δέσε στην ζώνη σου το χθες να μην ξεχάσεις
Μηνά πάρε στις πλάτες τ ανοιχτήρι του ουρανού
Σοφία σκόρπισε τις φωνές στο δείλι κόκκινο να ακουστεί
Σωκράτη μίλα στις αυλές το ξύπνημα να πάρουν
Δανάη χαμήλωσε το βλέμμα σου να υψωθούν ψυχές 
Κι εσύ μικρή μου άνοιξη μείνε στο πλάι μας 
να σε κοιτούμε δυο μάτια παιδικά 
το βιός κι αντίλαλος γύρω μας να γυρνά
να μην μας σπάσουν τα φτερά 
Οι ορίζοντες μας μακρινοί μα μες το βλέμμα σου 
μια ανάσα ο κόπος και μια η αντοχή !