Προς-φυγες

Σε ένα άγνωστο σταθμό 

δίχως σκέπη ..περιπατητές χωρίς δρόμο
Τα χέρια καπνοί που ανταμώνουν 
στον  άνεμο δίχως να κρατηθούν 
απ τη λαβή του καιρού .
Ασπιρίνες η άνοιξη κι ο ήλιος 
καλμάρουν τα κόκαλα να μη νιώθουν το αγιάζι
κι η μάνα να χαμογελά μη και τρομάξουν τα παιδιά

Μη φωνάζεις θα ξυπνήσει η μέδουσα
α!! πάλι θα αρχίσει να χτυπά το σαγόνι στο πάτωμα 
ορκιζόμενη πως πόνεσε πριν νεκρωθεί 
κι αρχίσει να πνίγει 

Τσαλακωμένος καιρός και πώς να διορθώσεις 
τις σχισμένες του ραφές που χρόνια κομμάτιαζαν
τα δάχτυλα της ξετσιπωσιάς 

Προς-φυγες ιδανικών , ιδεών , χαμένοι ακόμη 
κι από κεινης της απλής κουλτούρας που φάνταζε 
στη ζεστασιά της πρωινής καλημέρας . 
Και παντού το φωνάξαμε , το γράψαμε 
το ελευθερία κι ύστερα τρομαγμένοι 
σαν χελώνες στο καβούκι κλειστήκαμε .

Τόσο φοβηθήκαμε το λόγο που πάψαμε να μιλάμε .
ένορκοι και δικαστές  σε μια κουρτίνα ενοχής 
που με δεμένα μάτια ζωγράφιζε μια δίκη 
με μόνο ακροατήριο το άστεγο του καιρού . 

Κι αν ξεσκεπάσουμε το νου φυτρώνουν
οι γαριφαλιές , κοχλάζει το ρέμα στον ωκεανό , 
θα γελάσει ο ήλιος ,στην καμπούρα της βοής 
ριζώνει η κραυγή .
Οι άνοιξες ζουν από τη γη 
που ποτίζει θάρρος κι αντοχή 
Φτάνει ένα σμήνος χελιδόνια τη ρότα να ροδίζουν 
ανοίγοντας φτερά στου κόσμου τα πανιά 

Και να λοιπόν ‘’που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα κι απλά’’ πως έλεγε κι ο ποιητής .
Θέλει κόπο να ξυπνήσεις τον Ομαλό 
‘’έρημε άνθρωπε κυρ παντελή ‘’ 
  ψηλά το όνειρο βαθιά η ψυχή !