Ανώγειανος

Δεν είμαι γιος υποταγής 

και κάποιας εύθραυστης γιορτής 

γεννήθηκα στον Ομαλό 

κι έχω για πλάτες τ άλμπουρο 

και στήθος το στανιό

Μοίρες με δίκασαν σωρό

μα βρήκα δίκιο και ψυχή

στου άνεμου τα πάθη 

μες της αλμύρας το φιλί 

στου βράχου τ άγιο αγκάθι 

στου Πρωτομάη το φιλί 

αντίκρισα το πέτρινο το μνήμα 

και όρκο έκαμα βαθιά 

να μη γενώ της άλωσης 

του ανέραστου τους βήμα 

βίρα μου λεν τα κύματα 

προστάζει κι ο αγωγιάτης 

να μείνω ένας του ορφανού 

του άλογου και του τρελού

λευκός κι άγουρος επαναστάτης 

να χω δυο μάτια βρεφικά 

να στήνουνε την προσμονή

της προίκας η άγια παντιέρα 

λεύτερη να ναι ξάστερη η φωνή 

να ξεδιψά από ήλιο σε άγονη φοβέρα 

κι αν με γυρέψουν οι πολλοί 

με μήνυμα αντρίκειο

νεύμα θα στείλω σ ουρανό

πως καίει το παράπονο

κι αγκομαχά το δίκιο

μα θα ρθουν άκαιροι καιροί

που θα κοιτούν αντάμα 

κοπέλια που χουν την φωτιά 

πως σβήνει η βρόμικη ενοχή

κι ειναι το γέλιο νάμα

τον Ψηλορείτη σαν κοιτώ

σέρνω τη γης τα χρώματα 

σε έναν θεό που άθεα μιλά 

κι εχει στο χέρι το σταυρό 

πέρασμα λύρας κι οδηγό !