Να γιατί
σε ξεχώρισα
γιατί τίποτε δεν μοιάζεις
μήτε σε μεγάλες φωνές
μήτε σε μικρά λουλούδια
πατάς τη γη με πέλμα ουρανού
Γιατί στις τσέπες μου χώρεσε
η μεγάλη ανάσα σου
γιατί πιότερο
δεν πίστεψα απ τα μικρά σου ακρογιάλια
γιατί πλάι σου ίσα προχωρώ
δίχως το ύψος απ το μπόι
μα μ εκείνο το πέταλο
που φορώντας το ψηλώνει η καρδιά
Πόσο μ αρέσουν αυτά τα μάτια
που χωρίς χρώμα την άνοιξη φωνάζουν
αυτές οι σιωπηλές σου κατακόμβες
που τόσα μυστικά κουρνιάζουν στην κρύπτη τους
Περιπλανώμενοι δείκτες που προχωρούν
στην κοιλάδα της γαλήνης
με πύρινα φύλλα ζεστασιάς
Ακούν τους ψίθυρους
πίσω από τις γρίλιες της ομορφιάς
Τόσο μου μοιράστηκαν
στους ουρανούς
που σαν από θαύμα
τη γλώσσα τους έμαθα να μιλώ
διαβαίνοντας το κατώι της λευκής τους αυλής
σπουδάζοντας τα μικρά του γράμματα
στη βίβλο του .. νιώθω !