Θα θελα να μπορούσα

να σου δώσω τα αστέρια
να μη σου λείψει ποτέ
ο χορός των άστρων
να ανάβω το φεγγάρι
κάθε που θα αντικρίζει
το βλέμμα σου
να σεργιανώ
το σώμα σου σαν ηλιαχτίδα
μη και σου λείψει η ζεστασιά
να φορώ το καπέλο του χρόνου
και στο γείσο να ναι
μόνο η άνοιξη να σου γελά
να περπατώ στα πλακόστρωτα
του νου σου φυτεύοντας
πέργκολες με τριανταφυλλιές
να μαι το καράβι σου
που ξέρει να ημερεύει θάλασσες
να δίδασκα κοράλλια να σου τραγουδούν
να ήμουν λέει μπαλκόνι του ουρανού
να φτέρωνα τη μέρα
αηδόνια να σου τραγουδούν
και σαν πλαγιάσει η νυχτιά
την άρπα να χω αγκαλιά
κι απ τις χορδές της
κύματα σωρό σε ένα ρυθμό
νανούρισμα γλυκό να ακουστεί
να σβήνει κάθε γκρι
κεντώντας με χρυσή κλωστή
Μα ξέρεις ότι
δικό μου έχω πιο πολύ
ειναι η ψυχή
κι αυτή σου την χαρίζω
να ναι στα στήθια σου διπλή !