Διαδρομές στον ενικό 

Το ξέρω πως μ ακούς

ακόμη και μέσα από τη σιωπή μου 

αποκρυπτογραφείς  τη χροιά της φωνής

μέσα από τις αποστάσεις των λέξεων 

κι άλλοτε από τα χρώματα

που βαδίζουν πάνω στα πλατιά της παπούτσια .

Ένα μικρός λοφίσκος χωρίζει την ανάσα σου

απ το δικό μου μιλητό .

Μα σαν γυρολόγοι τα μάτια

κόβουν την κορυφή και γελούν

στο μίκρεμα της γης .

Να σπούδασαν άραγε το άπιαστο; 

ή απλά οι χτύποι να διδάσκουν τις διαδρομές .

Πόσο δυνατά μιλά η απουσία σου 

και πόσο σιωπηλά κοιτά η παρουσία σου 

Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρουμε 
να περάσουμε το ποτάμι μα σίγουρα κερδίσαμε 
έναν ωκεανό.
Παλέψαμε με τα άγουρα χιόνια 
και χτίσαμε τον ήλιο μπροστά απ το σκοτάδι
Βγήκαμε νικητές  δροσουλίτες 
στο κάστρο της αγάπης ,κι ας το μόνο σπιτικό μας,
ήταν μια χελιδονοφωλιά στη γωνιά του απέραντου .
Το ξέρω πως μ ακούς, όπως κι εγώ
έτσι ειναι μάτια μου η αγάπη.
Ποτέ δε σταματά τον διάλογο της ψυχής 
κι ούτε σκοντάφτει στο χρώμα των ματιών 
Το πλάθει , το ζεσταίνει στον κόρφο της 
κι αυτό σαν μια πυγολαμπίδα 
κουβαλά τα μηνύματα των χειλιών
Καμιά φορά ξεχνιέμαι και γρατζουνώ 
να πονέσω αυτόν τον άκαιρο χρόνο 
που άδικες μοιρασιές μας χάρισε
Κι ύστερα πάλι συναντώ αυτό το εφηβικό χαμόγελο
που μέσα μου σπουδάζει κι αντιγράφει το στέρνο σου,
το μαξιλάρι μου που ζεσταίνει τα μαγουλά σου 
με το χάδι της ανάσας μου .
Και τότε...τότε μετρώ ανάποδα τον καιρό
και λέω πως γέννησα και γεννήθηκα την ίδια στιγμή.
Έτσι όπως η άνοιξη με τον ήλιο ,
η βροχή με τα χρυσοκόκινα φύλλα,
κράτησα το παγόβουνο στις χούφτες 
κι αυτό καλοκαιράκι γίνηκε
να περπατά στα μάτια μου 
Έτσι όπως κυβερνάς το νου , 
την ψυχή την καρδιά μου,
έτσι όπως κυλώ στις φλέβες σου 
σαν κύτταρο αγάπης .
Τίποτε πιότερο από σένα τίποτε λιγότερο για σένα
Εσύ κι εγώ στον  ενικό με αριθμό διπλό !