Περπατήσαμε σε υγρά μονοπάτια 

κρατώντας στην αγκαλιά έναν ήλιο.

Κι έτσι δεθήκαμε 

Μοιράζοντας τις ακτίνες του

Φυτεύοντας πότε ένα γαρούφαλο πότε ένα ζουμπούλι

Ποτίζοντας μια γωνιά του ουρανού με τα λόγια μας .

Ξόρκια που μαγείρευαν φίλτρα

να γητέψουν τα ασύνορα περάσματα 

Έτσι γνωρίσαμε τ άστρα, μάθαμε την γλώσσα τους 

εκεί κάτω απ το πλατάνι που στέριωνε το φεγγάρι

Απλώσαμε τα χέρια κι αυτά  μικρές ασπίδες γινήκαν

να προστατεύουν το κέλυφος της καρδιάς  

Ακόμη και το σύννεφο μοιράσαμε 

να ποτίζει κει που ξεραίνονται οι τριανταφυλλιές

Μικροί ορειβάτες ενός αόρατου βουνού

που κερνά το θυμάρι στα πόδια του παντού

μυρωμένοι απ την γλυκιά πηγή

της αιώνιας νιότης ... λαλιά ψυχής !