Μεγάλωσα

κι έτσι έπαψα να συμβιβάζομαι

μου αρκούν 

μια λευκόπετρα , ένα χαμόγελο 

δυο φύλλα κι ένας ήχος 

μου φτάνει

που κάτω απ το λουλούδι

κοιμάται η πεταλούδα 

που πάνω από ένα βότσαλο 

βρίσκω το όνομα του κόσμου 

που το κουκούτσι 

εχει στην ψίχα του το όνειρο

που πλέκω τις Δευτέρες 

με Κυριακής βελόνι  

μου αρκεί που να ..

σβήνω τα νερά του ουρανού

στον πυρετό της θάλασσας 

μου φτάνει που βλέπω

που μένει τ ατέλειωτο

σπόρος του και του μοιάζω!