Σαν μια κανταδα 

Να λοιπόν που μάθαμε
να μοιραζόμαστε κάτι
τώρα χώρεσαν τα γιατί
ξέρουμε να πονάμε
αρχίσαμε διάλογο με τον χρόνο
ξετυλίγοντας την ανέμη
ψάχνοντας την άκρη της πίκρας
κι η οργή στρώθηκε στο σαλόνι
κουβεντιάζοντας πια
με μυρωμένες πνοές φιλιών

στο πιάνο η αρμονία
χτυπά τα πλήκτρα της υπομονής
σιγομουρμουρίζοντας
μια καντάδα παλιάς εποχής
σε γκρίζους κύκλους
ανάμεσα στον καπνό του τσιγάρου
γράφουν οι πεθυμιές
τα λόγια τα ανείπωτα λευτερα
να ακουστούν

οι φλόγες των κεριών
ζωγραφίζουν στους τοίχους
πιρουέτες λευκών ονείρων
τρεμοπαίζουν μ ε τα φτερά της ανάσας
άνοιξαν οι χούφτες τις αγκαλιές
κι η θαλπωρή κρύβεται στο είναι

καρτέρι έστησε η ελπίδα προσμένοντας
στη σκιά ..μια φυλλωσιά χρυσαλίδας
που ξέχασε να φανεί
συνομιλώντας με τον ήλιο που θαρθει

μονάχα πρόσεχε ..έξω φυσά .. κάνει κρύο
φόρα της ψυχής το χνώτο.. μην κρυώσεις !