Να κοιμούνται άραγε 

οι ηλιαχτίδες ποτέ η μήπως 

μικρές σπίθες γίνονται

να συντροφεύουν τις καρδιές

η τάχα ζεστές πιρόγες

που ακολουθούν τις ανάσες 

στο βάδισμα του φεγγαριού

και κεινα τα χέρια πως δίπλωσαν

να αγκαλιάσουν το φως 

ξοδεύοντας γλυκά τη θάλασσα

μονάχα με ένα σταμνί ψυχής

κι ειναι που ..

κάθε που σου μιλώ 

σωπαίνουν τα κύματα 

και τραγουδά η αγάπη!