Να αγαπάς τον άνθρωπο ειναι ευλογία 
να υφαίνεις τη ζωή με ταπεινή κλωστή ειναι Ιερουργία 
μα δίγλωσσα να μιλάς ψάχνοντας εξουσία
είναι θολό γυαλί που μοιάζει πλάνης και κενού την συνουσία 
Ποια κοινωνία μου γελά και ποιά με κοροιδευει 
κι εγω μικρό παιδί που ψάχνει να βρει το γιατί 
σε κάποια γέννας το ανήκουστο φιλί 
κρεμμιέμαι σε μια του φεγγαριού αχτίδα 
να βρει η πατρίδα της ψυχής λευκή να γράψει τη σελίδα 

Αναρωτιέμαι 
πόση δύναμη μπορεί 
να δίνει το ψέμα; 
Πόση ευχαρίστηση μπορεί να νοιώθει κάποιος 
όταν πατάει στη σιωπή σου 
Πόση αρχοντιά μπορεί να απλώνεται 
στο θρόνο της εξουσίας ;
εκείνης της κρυφής περηφάνιας 
που αγνοεί τα ανθρώπινα συναισθήματα 
και στήνεται στην έδρα του εγώ;
πόσο ευκολο ειναι να πληγώνεις 
και πόσο δύσκολο να χαρίζεις ένα γέλιο
αχ Θεέ μου πως μοίρασες τούτα τα βήματα
αρκεί το χειροκρότημα; 
Ποιος μιλά για αγάπη σε τόση υποκρισία;
κι όμως ζει ανάμεσα μας 
ανασαίνει στις καρδιές 
ζεσταίνει τις ψυχές 
Μα για κοίτα τόσες διαφορές 
Αντιφάσεις γεμάτες με θέλω και ειδα 
χαμένα κρίματα του προσπαθώ 
στημένες νεκρές εξέδρες του νοιώθω
ματωμένα χαμόγελα σε τρύπιες τσέπες
κι όμως υπάρχει κάπου υπάρχει 
δεν ξέρω που πότε θα βρεθεί 
Κρίνεται η σιγή μέγιστη αδυναμία 
μα μήπως είναι άνθρωπε 
κάποια άλλη η αιτία; 
μήπως ζητάς μια αφορμή να δοξαστείς;
σαθρά άδεια στασίδια 
γητευουνε το ειναι κι αυτά ακολουθείς
Σκόρπιες σκέψεις έτσι 
ίσως δίχως νόημα για κάποιους 
συνειρμοί απόψεων για άλλους 
για δες όμως 
Είμαστε '' όλοι '' Άνθρωποι!