Μέθαγαν τα αστέρια
από το λίκνισμα του κορμιού
στο βρεγμένο της φόρεμα
ανάγλυφα σχηματίζονταν
τα συναισθήματα 
κι απ το ακριβό της τούλι
κρέμονταν οι χτύποι της καρδιάς
σαν φλόγες πηγής
κυμάτιζαν τα μακριά μαλλιά της
κι ένα φεγγάρι στόλιζε
το βελούδο τους
τα χείλη της δυο πορφυρένιοι όρμοι
σε θάλασσα αγέραστου φιλιού
φάροι μ αγνάντεμα το γύρω του κόσμου
μάτια δροσοσταλιές της άνοιξης
μπλεγμένες σ άσπρες νιφάδες του χιονιά
στα βλέφαρα κεντημένα αγριολούλουδα
κρίνοι , ανεμώνες της γης τα παραπαίδια
τα χέρια της μοιάζουν με απλωμένα κλαδιά
στις ράχες των απόκρυφων στιγμών
ραμμένες στις φούστες του ονείρου
δεμένα στου άγνωστου το δείλι
ζωσμένα σε στάχυα πεθυμιών
σε χνώτο ζεστής ανάσας 
σε στράτα άγουρης ερημιάς
σε ένα υπόγειο κελί
μεστής ανάγκης μοιρασιάς
πέτρινη χαρακιά το όνομά της
άσβηστο σμιλεμένο σε αέναο βράχο
περπατησιά πάνω σε πέλαου το μίλι
λευκό σημάδι του ουρανού
σπίθα από ψυχής καντήλι
΄΄ α γά π η ΄΄