Δεν είχε άλλο να σκοτωθεί 

κι έτσι έζησε 

το κόστος κουβαλούσε καπνό 

μα τούτο το χρέος 

ξάστερο του πρέπει βυζί

και ξέστηθο γαλάζιο του φόρτωνε 

Κι απα στο νου της καρδιάς 

ριζώνουν στητά τα πόδια 

Απλώνουν το βλέμμα 

ακόμα φυτρώνουν ρόδα 

στα μάτια 

κι η ηλιόπετρα πως καίει 

στη μυρωδιά του δρόμου 

να χορταριάσει ελπίδα 

πως μου γελάς γιαγιά 

σε ντόπιο ακρογιάλι !