Απλωνε το χέρι 

να σβήσει τα κακώς κείμενα 

πως να σκεφτεί 

τα μάτια που κόβαν τα δάχτυλα 

Τρύπιο σινιάλο του γελούσε 

λευτερα που κόλλησαν τα φτερά

σήκωσε το λευκό του πέλμα  

στα φώτα του ουρανού 

ανέτειλλε το πορφυρό του στέμμα 

ορθώθηκε η ρίζα 

αποστάτης θανάτου κυνηγός ζωής 

αλάβασρο φιλί η αγάπη !