Ταξιδευτής 

Σε μύριες στέρνες ακουμπάς με χνώτο από θυμάρι
αγγίζεις χίλια χρώματα με το πινέλο της στιγμής 
ξεθάβεις πόθους κι όνειρα από παλιό πιθάρι
σπίθες από θολό λυχνάρι που πεσαν καταγής 

περπατητής στο άγνωστο μοιράζεις τη φωνή σου
αντίλαλος από ψυχές που μέσα σου κοιμίζεις 
πέργκολες με τριανταφυλλιές υψώνουν την υφή σου
φοράς φτερά του άνεμου σε φύλλα φτερουγίζεις

τρέχεις να πιάσεις ουρανό στο πουθενά και στο κενό
ανοίγεις δρόμους του χιονιά με ένα σου βλέμμα από φωτιά 
σέρνεις μαζί σου τις πληγές τις ομορφιές από βυθό
σκορπάς τα βλέφαρα στη γη στου πέλαου την αγκαλιά

μικρός εσύ ταξιδευτής του άπειρου και της βροχής
τις σκέψεις σου απλώνεις σε ένα λευκό σεντόνι
μετράς τις στάλες του στα λόγια της σιωπής
σε μια απόκρημνη στροφή γυρεύεις το τιμόνι

ποιες μοίρες να σε οδηγούν ποιας παραμάνας καύτρα
κέντησε πάνω σου γυαλιά και μέλι από κηρήθρα 
σου δωσε ευχή ..κατάρα να τραγουδάς με τα άστρα
πιόμα να έχεις χαραυγή και νύχτα κολυμβήθρα 

τα ίχνη σου μικρή γιορτή απέθαντη του ήλιου μελωδία 
αληθινή κρυστάλλινη ματιά αγγέλων αέρινη μορφή 
σήμαντρα που γλυκά χτυπούν ξυπνούν τη νυκτωδία 
ελπίδες που ζεστά κυλούν σε απάτητη κορυφή !