Φοβάται ο κόσμος φοβάται τις σιωπές 

κι όμως ετούτες τόσα σχολειά χτίσανε 

Δασκάλισσες με ρόδια σκουλαρίκια 

να χει το χνάρι ρόδο φιλιού 

Φοβάται .. δε βλέπει άραγες 

πόσα παιδιά γέννησαν μεγάλους; 

να φαίνονταν μήπως τα σχήματα 

που κόβαν τα γράμματα; 

να βλέπουν τα νερά πως σκύβει το φεγγάρι ;

Φοβούνται τη σιωπή ναι ναι 

γιατί εμείς την ακούμε μάτια μου 

την κάναμε μπροστάρη να ανοίγει δρόμους 

να χει  ο βράχος λόγο και το κλωνάρι γη 

Απλώνω τα μάτια να κλείσω τον αγέρα 

αλαφροισκιωτα να σε σκεπάσω 

διαβάζω το συναξάρι της να ανοίξει η ρίζα αγκαλιά 

και τούτη η πνοή πως ξάγρυπνα βραδιάζει τον ήλιο

κι αχάραγα τραγούδι η πούλια σου κεντά

Φτερά κόκκινα που χουν τα δάχτυλα της  !