Συνοδοιπόροι στο αυριο 

Κόσμος.. πολύς στους δρόμους
κι η αγανάκτηση ξεπέρασε τους νόμους
Πλακάτ .. φωνές .. συνθήματα σωρό
ρυτίδιασε η απόγνωση ..συρρίκνωσε το βλέμμα
κύρτωσε η απαντοχή .. γονάτισε στο τέρμα
στο τέρμα; οχι … όχι … υπάρχει ακόμα λίγη αναπνοή

Με τρομάζουν οι σκέψεις μου που κυνηγάν η μια την άλλη
νοιώθω πως παλευουν μεταξύ τους να βρουν την αλήθεια
σαν δυο αντίπαλοι ....αντάρες και κάλμα στην ιδια θάλασσα
κρατώντας αγκάθινα στεφάνια και κλαριά ελιάς
πετώντας στα μάτια μου χαμόγελο και θλίψη

κοινό μονοπάτι ... ένα βασανιστικο ερώτημα
που τρέχει σε ποια κατευθυνση είναι η οργή;

Ακουω γυρω μου συζητήσεις που με κάνουν κομματια
΄΄ δεν πάει άλλο ..πόσο πιο κάτω ΄΄ πεινάμε πιά
΄΄ τι θα πω στα παιδιά μου ..τι θα τους πω για τα ονειρα ;
ποια να αφήσω ιδανικά να αρχίσουνε στη γη να σπέρνουν Ανθρωπιά΄΄
δεν έχω να πληρώσω .. δουλευω μια ζωή κι η φτώχια μου ανταμοιβή ΄΄
΄΄ξόδεψα χρόνια αλμυρά ήπια καπνό από φωτιά και τελικά ..
να ζητιανευω για ένα γάλα ..λιγα ανθρώπων υλικά ΄΄

Μα πιο πολύ με τρομάζουν με φοβίζουν κίτρινα ανθρώπων λόγια
΄΄ να φύγουν .. να δουμε άσπρη μέρα να μπουμε εκει που ειμασταν
να ξαναβρούμε τις θέσεις μας …
θα τους γ……... όταν θα ρθουμε στην εξουσία
καλή είναι καλή είναι η αγανάκτηση ..βολευει …
τι να σου πω αν ήμουν εκει θα σε βόλευα …
πάμε ρε ..εμεις ειμαστε στην άλλη γωνία ΄΄
πανώ …κόκκινα ..πράσινα …μπλέ και. ..και...και

Φοβάμαι .. μπερδευονται οι σκέψεις μου … Θεε μου τι ζητάμε;
να πάμε πίσω; πάλι εκει ; να βολευτούμε ...απ την αρχή;

συναντιούνται τα φρύδια και θολώνουν τα μάτια
.. όχι ..οχι ..δεν μπορεί ...τόσος πόνος πως γίνεται να ξεχαστεί
σπασμένα λάφυρα τα όνειρα ποιός άνεμος να τα πετάξει μακριά
δεμένη κόμπους η ψυχή πια ....με πόσα γρόσια να πουληθεί
οχι ..οχι ..περνώ τα χέρια μου γυρω απ τα μαλλιά μου ..
με τα ακροδάκτυλα τινάζω αυτές τις σκέψεις και τις πετάω μακριά

Περνά απ το πλαϊ μου μια παρέα παιδιών
… μέσα απ το γέλιο τους ακούγεται η πίκρα να περνά
΄΄ το παλευω ακόμα αλλιώς θα φύγω ΄΄
΄΄ ποια οικογένεια ..με τι; η ανεργία έστησε βωμό
εμένα να συντηρήσω δε μπορώ που τετοια να σκεφτώ;
΄΄ ναι ..εχω την δύναμη της νιότης μα τι να κρατήσω;
σάπισε το σανίδι ...άδειο το σκηνικό

Παιρνω μια βαθιά ανάσα ..στηρίζω τα πόδια μου γερά
..πλαι τους για να πορευτώ ..ναι … ναι… για αυτά ..
ΝΑΙ …μένω εδώ … μαζί τους να φωνάξω ..
με τις δικές μου ενοχές και τις δικές τους αντοχές
για ένα κόσμο αληθινό ....για μα ανθρωπινη ζωή !