Αποφεύγοντας τα μεγάλα κάδρα 
Στο στασίδι του πάντα 
χωρούσε ένα καβαλέτο κι ένα πινέλο 
πότε στην πλάτη να χει θάλασσα
πότε να σπα στα δάχτυλα τον ουρανό 
Μα τούτη η μικρή με τις πλεξούδες 
πως κράταγε τα λημέρια της βροχής 
στην ποδιά της, σπηλιές του Αίολου θαρρείς .
Μικρά χαμομήλια τα μαλλιά της που σαν τα έβλεπες λυτά 
την Αφροδίτη γεννούσαν κι άνοιγαν τα φτερά του Ερμή 
Ένα ζεστό ξωτικό που όσο την πλησίαζε 
κολλούσε κατάσαρκα πάνω του κι απ το μεδούλι τρέχαν 
λευκοί καταρράχτες που προ λαλούσαν 
κόκκινο λειρί νυχτοφυλούσας νιότης 
Άσε το βράχο κυρά .. εχει γλυκά νερά το γιόμα 
Τα μάτια της φώτισαν μύρια φορέματα αστεριών 
Κι εχει μια γλύκα τούτο το βράδυ .. πόσος αιώνας!