Κι όπου θερίζει πέλαο 
η ηλιόπετρα το άνθος της ορίζει 
Η αλμύρα κρύβει το μέλι στο βυθό 
κι απ το νεράντζι μια παραστιά το πέρασμα
Στ αντίκρυ λούζεται απάνεμο φτερό 
τρατάρει ο βράχος νάμα ψυχής ιερό  

Μα τούτη η θάλασσα 

στιγμή δεν έπαψε να τραγουδά 

την αγάπη παίζοντας την άρπα της 

κι έτσι δεθήκαν τα δάχτυλα στις χορδές 

Ανυπότακτες ρίζες ενάντια στο πουθενά 

κουφές στα λόγια του θανάτου 

κι ορμήνιες κόκκινης βαφής 

στο καβαλέτο αιώνιας στιγμής 

Πατημασιές στα ανείπωτα

κι άδουλο νεύμα στο όνομα 

στο άγγιγμα και στο διπλό  

Κι εχει τόσο ατέλειωτο φιλί το μπλε !