Πέρασα τόσες ζωές για να σε βρω .

Μουσκεμένα τα πόδια μου για αιώνες

στο αλμυρό φιλί της θάλασσας 

βάδιζαν τα λημέρια του ουρανού

Σιρίτια των άστρων αγνάντευαν τη σκέψη της ψυχής

στο φάρο που γεννούν οι γλάροι το δρόμο της φωτιάς

Σκαλιά που γήτευαν τα χείλη μου στα φύλλα τους

γέμιζαν τα πιθάρια τους αμάραντους ανθούς 

Έβγαλα ρίζα στα σύννεφα , 

λαλιά αηδονιού στο πρωινό της άνοιξης

χειμώνεψα στα καταφύγια των πουλιών 

λιώνοντας το βουνό των πάγων

Παραφυάδες τα χέρια μου κλαδιά του άπειρου

του ατέλειωτου της αγάπης

Και αν ακόμα ανθίζουν τα λουλούδια 

είναι γιατί κάποτε πλάι τους πέρασε η καρδιά σου 

κι ακολουθούν το ρυθμό της

Ίσως και να ανθίζουν συνέχεια γιατί ένα σου δάκρυ ,

λίγος ιδρώτας, μια δροσοσταλιά από το κορμί σου,

κάτι δικό σου, δεν ξέρω τι, τα άγγιξε

και τα έκανε ευωδιαστά και για πάντα ζωντανά

Ο δρόμος .. ο δρόμος που πέρασε η αγάπη 

τίποτα από χώμα και κρύο δεν είχε.

Παρά μόνο σπόρους, σπόρους που γίνηκαν πουλιά και ρόδα

Όσα πουλιά ταξίδεψαν να πάνε σε άλλους τόπους

δεν γνώριζαν εσενανε να τα φιλοξενήσεις, 

μόνο εγώ ο τυχερός ταξίδεψα σε εσένα, 

και η ψυχή και η καρδιά βρήκανε όμορφο νερό

μακρυά από κάθε ψέμα

Πέρασα τόσες ζωές για να σε βρω 

και να που μέσα μου κυλούσες 

σαν αίμα , ανάσα, φιλί δροσερό  σ αέρα καθαρό !