Ακροβάτες

Σαν σχοινοβάτες σε σχοινί
που βιαστικά βαδίσαν
τρομάζοντας κάθε στιγμή
τα όνειρα που σβήσαν

διψώντας ήπιαμε το φως
σε τάσι του θανάτου
αντίκρυ μας όλο το βιός
μια στάλα άγριου βάτου

εμείς για αλλού κινήσαμε για αλλού
με άγουρα τα λιγοστά μας κύματα
σε ενός λεπτού τρελού γιαλού
που ψαχνε να βρει άσπρα θύματα

ζωσμένοι απ των καιρών φυλές
σε νύχτες δίχως χρώμα
στρώσαμε των φιδιών φωλιές
και σπάσαμε στο χώμα

χάρτινοι οι πύργοι της φωτιάς
σε μια δροσιά από λάβα
στάξανε μύρο ερημιάς
και κάηκαν στο διάβα

τι να σου πω τι να μου πεις
κλείσε τα μάτια μη μιλάς
φτωχά τα λόγια της στιγμής
μα άκου τους χτύπους της καρδιάς !