Μικρός ο κόσμος και πως να σε χωρέσει 
στα μάτια σου ένας δρόμος γεμάτος σύννεφα ερημιάς 
ποιό τίμημα να δώσω γρόσια για να μου πλέξει
να ταχω μες τα χέρια μου ανθό μου και θεό

σε ποιό καπνό να στάξω μια στάλα από ψυχή
να σέρνει πάνω του σταυρό να τον φοράς για φυλαχτό
του Αύγουστου δροσοσταλιά Σεπτέμβρη τη βροχή
σαν μοίρα να σου τραγουδά σε δύση και σ ανατολή

να αντάλλαζα μιας άνοιξης πολύχρωμης τους σπόρους
το γκρίζο από τα μάτια σου να σβηνα με το φως
να χεις τον ήλιο για ματιά τα άστρα συνοδοιπόρους
κι ότι σ αγγίζει να γελά χαρμόσυνα να σου μιλά 

μέσα στη σκέψη σου να μπω μια νύχτα μ αγιοκέρι
να σου ζεσταίνω την καρδιά με μιας αγάπης τη σκιά 
σαν ένα χάδι από παιδί που σου κρατά το χέρι
άδολη αηδονιού φωνή να σου μιλά κάθε πρωί

μικρός ο κόσμος στο βλέμμα μου περνά ο χρόνος
σαν ένα νούφαρο που ανοίγει πέταλα και φτερά 
ανέμισμα που σε τυλίγει ποτέ μην είσαι μόνος
να χεις μια αγκαλιά στον άνεμο και στη φωτιά !