Κρίκοι

Να γυρίζεις το ποτάμι στο χώμα
και πάλι από την αρχή να τρέχει
Έτσι που να χουν τα παιδιά
την σκάλα της άνοιξης
κι εσύ φεγγάρι να τα αγκαλιάζεις
παίζοντας αθώα τα αστέρια
στα δάχτυλα της μιας παλάμης
Εκεί που κανένα δάχτυλο
δεν ξεχωρίζει παρά μόνο
στο φως του ήλιου
στις φτερούγες του
καρφιτσωμένο κυλά
της αγάπης το χρώμα !