Που αγαπώ τον ήλιο

Μεγάλωσα 
κι έτσι μου φτάνει 
να ξέρω 
πως απ το σκοτάδι 
γεννιέται το φως
πως κάτω απ το τραπέζι 
ο σκύλος κοιμάται 
στα πόδια μου 
γνωρίζοντας τον φίλο 
πως όσο και να κόψεις 
τσαμπιά σταφύλια 
τ αμπέλι τον τρυγητή 
θα ψάχνει
Μου φτάνει
να βρίσκω το παιδί 
που κρύβεται ανάμεσα 
στα στήθια μου 
κι ας παίζοντας 
μου βγάζει τη γλώσσα
μου φτάνει 
που δίπλα απ τα αρμυρίκια 
περνά η θάλασσα 
κι αυτά απτόητα 
πίνουν το μέλι τους 
που μια πέτρα άμα σπάσει 
στα χέρια μου 
θα πεταχτεί ένας βράχος 
Που αγαπώ τον ήλιο 
το ίδιο με το περιστέρι 
που διψώ κι η βροχή με ποτίζει
που ραντεβού με το χάραμα 
βρίσκω τον κόσμο να γελά 
μου φτάνει που κάτω απ το μαξιλάρι 
ξάγρυπνα μυρίζει το όνειρό μου 
Μεγάλωσα για να μπορώ 
να παίρνω ότι μου δίνουν 
και μου φτάνει 
που κάθε μέρα , κάθε στιγμή 
πίσω από κάθε τοίχο 
κάτω από ένα λιθαράκι 
υπάρχει μια ρίζα 
κι ένα τραγούδι φυλά 
το διάφανο της ψυχής 
μαθαίνω .. μαθαίνω 
αυτά που ξέρω και δε γνωρίζω 
που τόσο αγάπησα 
μαθητής της αγάπης !