Προσφυγάκι τυχαίας ζωής

Καθισμένος στων ονείρων την άκρη
αρμενίζεις τον κόσμο που ποτέ σου δεν είδες
τις κρυμμένες λιαχτίδες να αγγίξεις ζητάς
μα τις πήρε τ' αγέρι τις σκεπάζει ο χιονιάς
αλάργεψες από της ερημιάς το τέρμα
φορώντας γκρίζο της πίκρας το δέρμα
στο δισάκι σου πάντα λίγες στάλες βροχής
το λιοπύρι σαν βγει να τις βρεις να τις πιεις
της χαράς το γεφύρι προσπαθείς να περάσεις
μα της θλίψης τα σύνορα ποιο κρασί να κεράσεις
να μεθύσει ένα αστέρι να σε πάρει απ το χέρι
να κρατήσεις στη χούφτα γέλιο σαν περιστέρι
κουρασμένος γυρνάς από στέκια πλάνης ψευτιάς
την αλήθεια ζητάς σε απάτητη γη πεθυμιάς
προσφυγάκι μιας τυχαίας ζωής ψάχνεις δρόμο
να γράφει ''ελπίς ''συναντάς την φοβία τον τρόμο
σε ερμηνεύουν με μαύρα φιλιά και οι λέξεις βουβές
κανείς δεν σε ξέρει την σκιά σου κρατούν οι σιωπές
φεύγεις για που; ποιο παιδί σου γελάει
κι απ την μνήμη κλαρί ένα γέλιο που σπάει!