Γυρολόγος

Μέσα στις ρωγμές του χρόνου
σε ανελέητους χτύπους του πόνου
σέρνεσαι να βρεις ουρανό
να ξεπεράσεις σκόνες βουνό
να πιεις ανάσας καθάριο το νερό

μετράς χάντρες του γέλιου και σφιχτά τις κρατάς 
στ ακριβό τους το χάδι τη ματιά σου κυλάς
στα κελιά των χεριών σου τις κλειδώνεις διπλά
μη και χάσουν τη λάμψη μη τις βρει παγωνιά

κυνηγάς τις σκιές και σκορπάς 
μες στις στάχτες μια σπίθα ζητάς
κομματιάζεσαι μα άστρα κοιτάς
κουβεντιάζεις μα ποτέ δε μιλάς 
τη σιωπή στην ψυχή σου κεντάς

των ονείρων τα κάστρα κύκλωσαν χίλιοι ιστοί
στα θολά σου τα μάτια ειν οι κήποι κλειστοί
να μπορούσες να δεις μονοπάτι αυγής
να θρηνούσες το χθες με βιγόνιες λευκές 

βουτηγμένη η ανάσα σε τοπίο πικρό
και το χνώτο που βγαίνει νεκρό
ξεδιψάς με αλμύρας ποτάμι
ξαποσταίνεις σε σταυρού το λιμάνι
η πληγή στην καρδιά σου σημάδι 

σε μαρμάρινους τοίχους ζωγραφίζεις φωνές
παίρνεις χρώματα ήχους να ντυθούν γιορτινές
τις ελπίδες σαν βρέφη τις θηλάζεις να πιούν
γάλα κόκκινο δάκρυ κάποιο ήλιο να δουν!


τι πιστεύεις..τι γυρεύεις..που πας; τ άγνωστο συναντάς
        μα ακόμα … ακόμα 
την αγάπη στα στήθια κρατάς και μ αυτήν …προχωράς!