Χρυσαλιφούρφουρο

    Υπάρχουν φίλοι; αληθινοί φίλοι

τόσο απλό το ερώτημα και τόσο δύσκολο
να απαντηθεί στις μέρες μας .
Θαρρείς και μέσα σε ένα κλουβί κλειστήκαμε
κι από εκεί μυρίζουμε τον κόσμο
Τα κελιά μας μικρά και τρανές οι εγνοιες
βάσανα σε δισάκια ανέραστου καιρού
και πιόματα χαράς σταγόνες
σε ενα ατελειωτο χορτάρι ζωής
Δρόμοι που κοιτάζονται μια φορά
και τρέχουν να πιάσουν τη σκυτάλη των λεωφόρων .
Χαμένες αξίες ισως στο βιαστικό του χρόνου
και στα αμέτρητα βήματα που μια στο καρφί χτυπούν
και μια στο πέταλο,για λιγες πιτσιλιές του ήλιου

Όμως ναι φίλε μου υπάρχουν

Ειναι εκεινοι που χρόνια μαζί τους περπατάς
κι αν σηκώσεις το πέλμα το χνάρι τους
ενα με το δικό σου γίνεται .
Αν απλώσεις την φωνή σου ξέρεις
πως με τα λόγια τους μιλάς
ακόμη κι εκεινο το γαργάρισμα που πέφτει
στο γέλιο σου εχει ενα ηχο που δικό τους ειναι
Που έπαιξες στις τραμπάλες των μικρών τους κύκνων
γευτηκες το τραπέζι τους τρατάροντας
τους δικούς σου καρπούς .
Λεύκες που οσο κι αν τους λυγά ο χειμώνας
τα πρασινά τους φύλλα τον ίσκιο θα σου δίνουν
Δοκιμασμένες στη βροχή , στ αντάριασμα
και στην γλυκιά πύρινη γλώσσα του σούρουπου
στ αγιάζι στη φουρτούνα και στο κάλμα
της θάλασσας θα σεργιανίζουν στο καράβι σου
μαθαίνοντας τους γλάρους να πεταρίζουν
πλαι σου μη νιώθουν μοναξιά τα κύματα.

Ειναι οι άλλοι που γνώρισες μέσα απο ενα άγραφο τοπίο
μα ένιωσες τα κλωνάρια τους στο δέντρο σου
τη μουσική τους σε ένα τραγούδι σεβασμού
που απαλά στην άρπα χτυπούσε την ωρα που οι χορδές σου
ψιχάλιζαν υπόκωφους ήχους .
Πολύτιμοι λίθοι δίχως στρας μα πάντα φωτεινοί
έτσι που να βρίσκεις το δρόμο να τους συναντήσεις .
Τυφλοί και οραματιστές στα τύμπανα της σιωπής
μα με τόσο βελούδινο δέρμα που πάνω σου κρέμεται
χάδι απο αυρα καλοκαιριού .
Αγνώριμα σημάδια με τόσο οικείες ουλες που ακόμα
και τα χρώματα μπερδευονται να βαφτίσουν .
Πεταλούδες που η γύρη απ τα λουλούδια στο στόμα τους ρίχνει
το άρωμα να σκεπαστούν οι τριανταφυλλιές σου.
Ακοίμητοι φρουροί δίχως όνομα μα με ταυτότητα
που γεννά η ανατολή κι αγκαλιάζει η δύση
Όχι φίλε μου δε χάθηκαν ολα
βαστουν πετροχελίδονα οι φωλιές κι αμέτρητα αηδόνια
γελούν με ανθισμένες τις αυλές
Χρυσαλιφούρφουρο φυλάει στις καρδιές
που με ένα νευμα ενώνουν το φιλί
και σβήνουν μέρες μοναχές

Κι ανάβει τόσο ζεστά ο ήλιος στο δρόσο του!