Ανένταχτη

Μένω ανένταχτη

μακριά από επιγραφές
δίχως τις αλυσίδες που με κρεμούν
στο κάδρο του χρόνου
ντύνομαι
με στοχασμούς που πληγώνουν
μ αναζητήσεις που καίνε
αγκαλιά με φύλλα πεταμένα στο χώμα
κρατώντας στη χούφτα λίγο ουρανό
ξεδιψώντας τα χείλη με στάλες βροχής
στάζοντας αλμύρα στις πληγές
κουβαλώ στις πλάτες
ερειπωμένες Κυριακές
ματωμένα σαββατόβραδα με γέλια λυγμών
φυτεύω κρίνα στ αστέρια
αγγίζοντας υγρά σύννεφα πεθυμιών
ανένταχτη
φευγάτη από μικρούς κύκλους δήθεν
απόμακρη από τα ίχνη του τάχα
περιπλανώμενη στιγμή του κενού
συνεχόμενη ανάσα βυθού
βάφομαι
με πικρούς στεναγμούς σκιών
σκιαγραφώ μανδύα πορφυρού δειλινού
αφήνοντας στα ακροδάχτυλα
πέταλα βελούδινου φιλιού
πυγολαμπίδα στο δάσος μικρών αγριολούλουδων
λουσμένα σε καταρράκτη του ήλιου
φεγγαρολουσμένη ηλιαχτίδα
στον κήπο των αισθήσεων
μπλεγμένη στις παραισθήσεις του ονείρου
βαφτισμένη στη λέξη.... άνθρωπος !