Στη γειτονιά του βυθού σου

Γύρισες στη σπηλιά σου 
λύκος ή αρνί ,σύμπλεγμα και των δύό
Ασκητής που φόρεσε τον κόσμο στις πλάτες 
να γνωρίσει το σύμπαν.
Καλά είσαι εδώ στα γνώριμα σου
αυτά κανείς δεν μπορεί να σου τα πάρει 
όμορφα που στρώθηκε ο ήλιος στο δώμα σου 
μήτε τον νοιάζουν οι νοτισμένοι τοίχοι
ξέρει καλά  θα αρχίσει να τους μιλά 
κι έτσι σιγά σιγά θα στεγνώσουν 
α!!! πως χορεύουν οι άνοιξες των χρόνων σου 
μικρές μπαλαρίνες που παίζουν στη σκιά της αντηλιάς 
Γύρισες τόσους τόπους κι όλα στα χέρια τα κράτησες 
που τίποτε δεν ήταν δικό σου 
Κι εκείνο το φεγγάρι πως πάντα πίσω σου γυρνούσε 
πιστός θεατής του κόσμου σου 
Κελάηδησες σαν άλλος αποστάτης της φωνής 
κυνηγώντας τη νότα που έπλεε στο γρασίδι
Τίποτε πιότερο δε ζήτησες παρά ένα καθάριο νερό
να σου δροσίζει το νου την ώρα που περνά η λαλιά του 
στο άπιαστο . Γέλασες με κείνα τα σκαθάρια 
που άκουσες να παίζουν στην αυλή της λίμνης 
έτρεξες με τα νούφαρα παίζοντας κρυφτό 
στις καλαμιές των ονείρων.
Στο πέλαο περπάτησες τα μίλια σου 
α!! όμορφος κόσμος ντυμένος αντάρτης 
έτοιμος να κόψει τη σκιά . 
Σαν άλλος μαχητής που με μια χούφτα χόρτο 
παλεύει την ξερολιθιά .
Τόσα που έμαθες που τίποτε δεν ξέρεις 
Κείνους τους ποιητές παλιούς παραμυθάδες 
στοίβαξες στο στέρνο άμα ξεχνιέσαι να σε ξυπνούν .
Τους έκαμες σπαθιά , σφεντόνες τις νυχτερίδες να χτυπούν
κι όπου βαρούν τα κύματα το κάλμα σου να συναντούν
Να γυρνάς να γυρνάς να περνάς τη γειτονιά του βυθού σου 
ανάσες να πίνεις κι ύστερα πάλι να ξεκινάς 
να.. έτσι ξεντύνεται η ζωή αλλάζει χρώματα μια δύση 
μια ανατολή μα εσυ να μην ξεχνάς στην ενδοχώρα 
της ψυχής κρατάς τα ρούχα που φοράς !