Δέσμιος ουρανός

Όχι δεν θα σου πω λέξη σκεφτόταν

Κι έτσι αμήχανα άρχιζε να ζωγραφίζει

Τόσα χρόνια με ξεκουφαίνει η σιωπή σου

κι εγώ απλά ακροβατώ στο σχοινί

της ακρωτηριασμένης πλευράς της

Πάντα αυτή αποφάσιζε για το τι χρώμα θα φορέσω

και σε ποιο σύννεφο θα κρατηθώ .

Όχι λοιπόν δεν σε ξέρω

Ίσως να σ ονειρεύτηκα να σε έπλασα

καθώς κρατούσα τη ζύμη στα χέρια μου

Ίσως πάλι την ώρα της βροχής

να σε στέγνωσα στη χούφτα μου

κλειδωμένη ελευθερία

Δεν θυμάμαι ..ίσως

Κεινο που θυμάμαι είναι διάσπαρτα  λόγια

στα αλώνια , στις διαβατάρικες φωνές

στους πολλαπλούς καθρέφτες του καιρού

στις αλλαγές των εποχών και σε κείνα τα σκίτσα

που κραταγαν στα δάχτυλα κάτι από σένα

Δεν ξέρω αν σε λένε Βασιλική  , Ειρήνη , Σοφία

ακόμη κι αν σε έβαψα Γιωργή , Μηνά , Ανδρέα

πώς να στεριώσει η μνήμη μου

Σε ποια κορυφή να στήσει την κολυμπήθρα της

όχι όχι να κοίτα μόνο τα πινέλα μου σου μιλάνε

Έτσι θα δικαιολογηθώ σε κείνα τα νούφαρα

που με έφερναν στη λίμνη των κύκνων

Θα τους πω πως είχα χάσει το δρόμο

και θα κρύψω ναι θα κρύψω την πίκρα μου

στα αγκάθια εκείνου του σκαντζόχοιρου

που συνάντησα χθες στη μέση του χειμώνα

Πέταξε τα πινέλα του ..

Ο πίνακας ένας γλυκός μελαγχολικός ουρανός

που κουβαλούσε τα στόματα των άστρων!