Ας θρηνήσουμε λοιπόν
εξ απαλών ονύχων
τα δύσμοιρα περιστέρια
με φρόνημα τρυφερό
κι ορμής το πρωτο θάμα
Την προσοχή τους
λίγος αέρας κούφιος τράβηξε
κι οπου γυρίζαν
οι ευστοχοι γέλωτες
τα μάτια τους ορίζοντες λαλούσαν
Ας μυρίσουμε τον ηχο της κάπνας
στη βροχή να θέσουμε ελπίδα
να ξεπλυθεί το αγιάζι
Ας μη λυγίσουμε
στης λαίλαπας τον ποταμό
κι ας πλημμυρίσουμε
με χέρια το σκοτάδι
να αναψει φως στης γέννας τον ανθό
εκει που ζουν οι έγνοιες
και φέγγει φάρος της ανθρωπιάς λιμάνι !
