Κι όταν με ρώτησε η αγάπη
τι θέλω να αλλάξει σε κείνη
αυθόρμητα μου βγήκε ένα τίποτα .
Γιατί μ αρέσει που όταν συννεφιάζεις
παίρνει τα μάτια σου ο ουρανός
Γιατί σαν σμίγεις τα φρύδια από θυμό
σκιτσάρει στο μέτωπό σου
το άδικο του κόσμου
κι απλώνει δίκιο
μια φωτεινή ρυτίδα βασιλικού
Γιατί λατρεύω να βλέπω τον ήλιο
στο γέλιο των βλεφάρων σου
Γιατί λαχταρώ
στο βλέμμα της αστραπής σου
δακρύζω και λυτρώνεται η ψυχή
Γιατί παιδιάστικα μετράς το πεζούλι
στα βήματα να βρεις το γαλανό
Γιατί στα στήθια του χειμώνα
αέναη άνοιξη κουβαλάς
Γιατί ανθίζουν
τα άστρα σε αφέγγαρο σκοτάδι
σε μυρωδιές
που με καρδιά ανθους φυτεύεις
Γιατί γυρίζεις το γαϊτανάκι του καιρού
σε τόπους γόνιμους
ψωμί να δώσει το αλέτρι
Γιατί ξεδιψώ στα χείλη της φωτιάς σου
την ωρα του άνυδρου ποταμού
Γιατί γίνομαι άνθρωπος σε σώμα αλλουνού
μαθαίνω τους κόπους
σε ένα παγκάκι του λυγμού
Για αυτό σου λέω μην αλλάξεις
σ αγαπώ για αυτό που είσαι !
