Τρυφερή σιωπή

Οι όμορφες φωνές
ξυπόλυτες
σαν ψίθυροι βαδίζουν

κουμπώνουν
το πέλμα τους
στα χνάρια
της καρδιάς

κι αρχίζει το τραγούδι
μιας τρυφερής σιωπής 

αλήθεια μέτρησες τις νότες της;

Αγγίζοντας το νόημα

Όταν  μπορείς να γυρίσεις

το κεφαλι απ τον καθρέφτη

να δεις ευθεία , πίσω , 

πλάι σου ,γύρω σου 

ένα μικρό πουλί να ανθίζει , 

ένα παιδί να γελάει ,

ενας βασιλικός να κελαηδά τον ήλιο 

ενα αγκάλιασμα ματιών στο άγνωστο 

τότε ναι .. τότε εχεις κερδίσει

Κάποιος 'ακουσε . κάποιος ζεστάθηκε 

γνώρισε , γεύτηκε , άγγιξε το νόημα 

κάποιος χαμογελάει !.

Ένα μικρό βήμα πέρασε 

κι άφησε χίλιους τόπους !

Συνάντηση

Πόσο με ξέρεις πόσο σε ξέρω 

μαθαίνω την γευση απ το ηλιοβασίλεμα 

γνωρίζεις τον ήχο της Ανατολής 

πως μαζεύω τις παπαρούνες του χειμώνα 

κάτω απ τον ίσκιο του πλάτανου

Ετσι μπορούν να σκαρφαλώνουν 

τα δέντρα στις όχθες των ποταμών, 

φορώντας μοναχα

το ανάλαφρο της γύμνιας τους 

Τα δάκρυα των θλιμμένων να αγκαλιάζω 

με ικεσία ένα χαμόγελο του ουρανου 

Δίχως τι δίχως  πως,  

με πότισες ροδόσταμο

Χωρίς ποιος χωρίς τίτλο 

άγγιξα τα ζεστα σου βράχια 

όπως δέθηκα 

με τις σταλαγματιές των ματιών σου 

και ανθίζει ο κήπος .

Όπως εκείνα τα γυμνά καλώδια 

ανταμώνουμε ξεχασμένα χελιδόνια 

της άνοιξης στο ποίημα του χειμώνα 

Μαζεύοντας ψηλά κατάρτια 

απλώνουμε μικρά πανιά 

κι ετσι καταλαγιάζει ο σπόρος 

Στην αντάρα 

γαληνεύει ο παιδικός μας ήρωας 

κι οτι ακούγeται 

τα νερα των ανθρώπων 

βουτηγμένα στα νούφαρα των πουλιών 

στις ακρες καλαμιών 

που ζωντανεύουν οι κύκνοι !

Θέατρο σκιών

Κουράστηκα με τις ερμηνείες 

Τόσες ερωτήσεις χωρίς ερωτήματα 

βουβές φωνές των δρόμων 

Τόσα γιατί κρυμμενα στο ντουλάπι 

βολικά και ανέξοδα 

Ανέκφραστα τα σαγόνια σκορπούν καπνούς 

πληγες κεραμιδιών ,παράλογος αέρας

Κι εσυ να με ρωτάς 

αν εχει ανοίξει η αυλαία 

γίνεται να μην ξέρεις 

πως δεν ξέρω από θέατρο;

Τι κόπος να νιώθεις το φως απ το σκοτάδι !

Ανάλαφρο χάδι

Στο δρόμο της άλλη μια νυχτα 

Αγωνας 

ο απολογισμός της να ναι γεμάτος αστρα 

Μαζεύει τα απάτητα , 

χαϊδεύει τις πληγες των μίσχων 

κόσμος του δρόμου πληγώνει τα ματια της 

χαμηλώνει 

τα βλέφαρα να βρουν το φως τους 

Γυμνά που κοιτα τα άνυδρα φυλλα .

καθώς 

μια μικρή δροσοσταλιά ταΐζει τα χείλη

να θρέψει δυόσμο στις ανάσες .

Να πιστεύεις μάτια μου να πιστεύεις 

ανάλαφρα μοσχοβολά το χάδι !

Μικροί τυμπανοκρούστες

Κι ειναι εκείνα τα μάτια σου

που ξέρω πως με ακουνε 

Μετανάστες 

στο αναγνωστήριο της ψυχής 

μΙκροί τυμπανοκρούστες 

που αντλουν το ποίημα της θάλασσας 

Κι ειναι εκεινο που ξέρεις 

πόσο γρήγορα νυχτώνει 

και κρατας τα αστρα απ τα χερια μου

εκει που τραγουδούν οι ανεμώνες!

Άρνηση

Κι ενώ κάπνιζε ο τόπος

μπαρούτι κι αλμύρα

εμείς σκορπούσαμε χρωματα

Ίδια με τα παιδιά

ιδια με τα χαμόγελά τους

Έτσι

να ξεγελάσουμε τον άδικο δρόμο του

Είναι που βλέπεις

κανείς μας

δεν ήθελε να δει το δάκρυ τους.

Πως να δεχτείς

την νίκη της ζωής στην ήττα της

με μπαλωμένα παπούτσια !

Άτιτλο

 Ανάλαφρο  που ναι 

το τραγουδι των πουλιων 

στα κλαρια της τρυφεράδας!

 

Κρυφή αγάπη

Κι ενώ μιλώ με τα αστρα 

μου απαντα η φωνή σου 

Κι ολο με ρωτάς 

θα ξανάρθει 

καθαρό το ασημένιο φεγγάρι;

Και που δεν ξέρω να σου πω 

σου γνέφω 

κρατώντας τα χέρια σου στα μάτια μου

ζεστά να κρατηθεί ο ουρανός .

Μα σάμπως εκεί δεν κατοικεί το νόημα;