Ο άνθρωπος τον άνθρωπο τιμά

 Χρειάζεται να πονέσεις πολύ 
για να καταλάβεις τον πόνο του αλλου 
Να μάθεις να χαμηλώνεις τα μάτια 

στην ανημποριά 

όχι από δήθεν συμπόνοια αλλα από σεβασμό

όπως ο άνθρωπος τον άνθρωπο τιμά 
Να πάψεις να συμβουλεύεις μα να αγκαλιάζεις 
να δίνεις την ζεστασιά 

εκείνη που μαθαίνει τα λογια στο άγγιγμα
στη μουσική του που ξυπνά  
Διδάσκει και διδάσκεται ο πόνος 
γίνεται ο ιδιος λυτρωτής , επαναστάτης , 

γιος της αντοχής 
ξεφεύγοντας από το ντύμα της επιφάνειας θηλιάς
Γίνεται άλογο που τρέχει δίχως να λογαται 
μα  με καρδιά φωτίζει ήλιος ή μένει στη σκια 
να προφυλάσσει την βροχή από την παγωνιά 
Κείνος που τα χει νιώσει αυτά μπορεί
κι απ τη σιωπή του να γελά 
Να στρώνει φυλλα ζωγραφιάς 

κι η γη του χρωματα σκορπά ,ξοδεύει 

μα δε ξοδεύεται προσφέροντας την ομορφιά 
Ψωμί , ζάχαρη και νερό σε κεινον που πεινά, διψά 
βάλσαμο στην πληγή 

κι όχι αλάτι που το λευκό του ξεγελά 
Εγειρε στην κοιλάδα κι ανέβηκε με γόνατα 

στα πιο ψηλά βουνά 
γνώρισε το βαθος του ουρανου 

κι ειδε την θαλασσα να κυματίζει σε κλαδιά 
για αυτό και δεν κρατά ,

τις αγκωνιές που σπρώχνουν ,
μα κεινα τα λυτά ακροδάχτυλα 

που ροδινα τρέχουνε φιλια 
Αν δεις άνθρωπο σαν αυτόν 

τον δρόμο σου να συναντά 
νιώσε τον ηχο της ψυχής ,

τα χερια σου κράτα απαλά 
ή αστον να περασει 

και πες, πως αγερας ήταν που εφυγε και πετα!