Και πάλι από την αρχή

 Χτυπούσαν τα πόδια του σαν άτια 
που χλιμιντρίζουν κι όπλες τους το σκάμμα 

γύρευαν να ανοίξουν τον δρόμο . 

Να καμιά φορά σα παλιάτσος 
έμοιαζε η ψυχή του που μια στα χρώματα 

βαφόταν και μια στο δάκρυ . 

Γεννημένος εγγαστρίμυθος βάτραχος 
που κι όταν σιωπούσε τα μάτια οι ρυτίδες 

φόρτωναν τον λόγο κι αρχίναγε ξέφρενος

ο χορός. Μη μιλάς μωρέ παιδί μου 

κλειστο και μια φορά, δεν τους βλέπεις; 

μήτε που ιδρώνει τ αυτί τους αν αύριο

σε δουν στο πεζοδρόμιο να κερνάς 

ψίχουλα τα πουλιά . Ωχ είχε βαρεθεί

να ακούει τούτες τις ορμήνειες 

Δε λέω από αγάπη ήταν μα μη μιλάς εδώ,

μη μιλάς εκεί, χατίρια μη χαλάς ,

μη στεναχωράς τον μπαμπά τη μαμά
το φίλο ,ακόμη και τον ίδιο τον αέρα . 

Ποιος μωρέ σήκωνε τα πόδια του 

κάθε που λιώνανε στα γόνατα ; 
Ποιος γελούσε για κεινον μη ξεχάσει 

το γέλιο. Ωχου τερμάτισε πια αυτό 

το παρανοικο τίποτα . Κι ένα ξερό κομμάτι 

από μια φέτα θέλω γεννιόταν .
Καλός ο κος Μιχάλης δε λέω σωστός 

στις πληρωμές του, άλλο και τούτο πάλι 

θαρρείς δεν ήταν υποχρέωση
θαρρείς δεν έσκυβαν τ αυτιά του στο κρύο ,
για να ρθουν χαράματα ,δε έσκαγε ο ιδρώτας 
στο γιακά καθώς φόρτωνε σπίθες 

από ηλεκτροκόλληση κι απάνω του 

σαν μύγα ευχαριστώ έπρεπε να γινόταν . 
Πως τον τρόμαζε τούτη η αναθεώρηση 

των πραγμάτων .Κάποτε λεβέντικα φωνάζαν

ολοι για ολους και κοίτα που έφτασε το πράμα.

Τ ακούμπισμα στην πλάτη να ναι το σώπα

κι ο καλός κείνος που πληρώνει 

τους δουλευταράδες δούλους . 
Έτσι και σήμερα έπρεπε λεει να το βουλώσει 
Και τι του ζήτησε ο Κος Μιχάλης;

να καταλάβει λέει πως εχει ανάγκες το μαγαζί

εχει απλωθεί , δουλειές πολλές που καιρός 

για άδειες . Α!! τον Οκτώβρη και θα δούμε 

αλλιώς θα στεναχωρηθεί πολύ αλλα πολλοί 

οι άνεργοι .Και ποιος μωρε θα πει 

στη Σταυρούλα και στα παιδιά πως οι καιροί 

τους κόψαν το δικαίωμα κι έμεινε να κοιτά

μονάχα το μέτρημα στην ουρά από αδειες

τσέπες στη σειρά . Ποιος θα εξηγήσει 

στο παιδί πως οτι του επιτρέπουν 
ειναι 45 μέτρα σε κλουβί δίχως το χώμα 

της θάλασσας ,δίχως τη μυρουδιά από γη .
Ωραία που φτάσανε τα χρόνια ξεχασμένοι

μπελάδες που πάντα χωράν σε νέα δάχτυλα . 
Τούτος ο σημερινός καυγάς του 

με τον Κο Μιχάλη του θύμιζε τα χρόνια 

που ήταν φοιτητής . Α ! το ξέχασε ακόμη

κι ίδιος για Δάσκαλος ελεγε το χαρτί του . 
Μα δες πως είκοσι χρόνια τώρα οι σπίθες 

και τα μάτια του ένα είχανε γίνει . 

Τίμημα στα γρανάζια της επιβίωσης 
Ποτε μετανιωμένος δε γύρισε από κείνα 

τα χρόνια . Είχε σπουδάσει στο πέρασμα τους

αγάπη κι αυτή η μεγάλη σπουδή του 

στο χρόνο . Κι ο Κος Μιχάλης ποιος ;
Ένας γιός του μπαμπά με λεφτά . 

Όχι πως μετρούσε τους ανθρώπους 

με την γνώση μα αυτοί πάλι πως τον μετρούσαν 
με την τσέπη; Άστραψε και βρόντηξε

ο Γιώργης ολα για ολα είπε μέσα του σπίθες

μαχαίρια στον τοίχο τα χε κι άναψε το κερί

της φλόγας να ξεχυθούν τα νερά.
Φεύγοντας απ τη σιδερένια πύλη βασάνιζε 

το μυαλό του το αύριο της απόλυσης,

μα πάλι πως πάλι τ αδικο να δεχτεί . 

Σάμπως γνώριζε το λιοπύρι που δροσίζεται 
το ατσαλάκωτο σακάκι; είχαν στηρίγματα 

τα κορδόνια του να κρατούν τα παπούτσια; 

Λιγο θα γκρίνιαζε η Σταυρούλα μα πάλι 

η αγκαλιά τους θα ζέσταινε το πάγωμα 

του φόβου . Αργούσαν τα σκαλοπάτια 

στο βήμα του κι αυτό που φώναζε ήθελε 

να κοπάσει αχνίζοντας την κατσαρόλα
με την μυρουδιά της φακής . 

Βάζοντας το κλειδί στην πόρτα μετρούσε 

τις κουταλιές . Γεμάτη χαρα μπήκε 

στο βλέμμα του η Σταυρούλα . 

Ήρθε επιτέλους ήρθε φώναζε. 
Αποσβολωμένος από την χαρά της τα φιλιά

και την αγκαλιά της έμεινε να κοιτά τα μάτια της .
Βραδιάτικα και ενας ήλιος έλαμπε μέσα τους . 
Ποιος ήρθε τη ρώτησε . Ο διορισμός αγάπη μου

φεύγουμε σε ένα χωριό της Λήμνου . 
Και τα παιδιά; ήταν το πρώτο του ερώτημα . 
Η αγκαλιά του Σωτήρη του σφράγισε 

το στόμα και το ζαχαρένιό  το φιλί 

της Μαριάννας τον γέννησε από την αρχή . 
Μαζί μπαμπά΄. Α' μπαμπά μου Δάσκαλε .
Δάσκαλος ψέλλισε ..Δάσκαλος 
μα τούτοι οι μαθητές σφουγγίζανε 

τον ιδρώτα του και πότιζαν στη γλάστρα του

χαρές . Δάσκαλος .. δάσκαλος μουρμούρισε .

Πόσα μαθήματα θα χει να πει σ άγραφου

τόμου το στρατί . Πόσα μαθήματα πάνω

σε λευκό χαρτί . Δάσκαλος ψιθύρισε ..

πολλά μου πήρες μα τώρα σου χρωστώ ζωή 
Δάσκαλος και μαθητής και πάμε πάλι 

από την αρχή κει που οι άνοιξες γνωρίζουν

το διάβασμα του άδικου στου δίκιου 
τη φωτεινή γραμμή !