Καμιά φορα νομίζω ...

Καμιά φορα νομίζω 
πως είμαστε σαν από άλλο κόσμο 

Τρυποκαρυδοι στα δέντρα μας 

να τρίβεται το μέλι

να αναπτυχθούν τα φύλλα μας . 

Η ρίζα που περιμένουμε 

εχει ραγίσει τις ακρες της

ανάμεσα στη θαλασσα και στη αμμο 

Αλλαξοπίστησε θαρρείς

ζυμωμένη στο φως της συνήθειας

μα πάλι πάλι οι παραφυάδες της

νιούτσικα απλώνουν 

Μου μοιάζεις σαν ένα ξωτικό

που ξέρει την γλώσσα μου 

Κι εγω σε νιώθω  να γαργαλάς

τον ουρανίσκο μου 

στον ήχο της φωνής σου. 

Γυρνάς το κεφαλι σου στον ήλιο 

κι  αγκαλιάζω το βλέμμα σου 

μέσα από μια χαραμάδα

ενός σπασμένου πλακάτ 

Νιώθω πως γέρνω

και κόβω το κεφαλι μου 

να σταθώ όρθια 

Χαμηλώνω και στις πατούσες στα νερα, 

στα δάχτυλα κολυμπά ένα μυρμηγκάκι . 

Πόσο ζεστά με κοιτά 

Ανακαλύπτω τις κρύπτες του 

στη γωνία του πεζόδρομου 

Α! πόσα μαθαίνεις στο δρόμο . 

Σε βρίσκω να παίζεις πεντοβολα 

στους ωραίους καιρους . 

Γελάω με τα καμώματα σου 

Τα μάτια σου 

δυο στολισμένοι ωκεανοί

από πολύχρωμα βότσαλα 

Κρατάμε .. κρατάμε ζεστές τις κιμωλίες . 

Ο πίνακας εχει πολλά να χρωματίσει 

ακόμα κι ο άνεμος ατέλειωτος . 

Γυμνός κι ολόλευκος γλάρος 

που φτερουγίζει

συντροφιά του ίσκιου μου . 

Ζεσταίνω το μίλι 

να περάσει το σμήνος της λιακάδας .  

Φορας το καπέλο σου .

Μαζεύω τα ασπρόρουχα απ τον τοίχο .

Τα μολύβια μου 

γεμάτα φωνές και χαμόγελα

πετούν αστέρια στα μαλλιά 

Σε λίγο θα έρθει η νύχτα να σε πάρει . 

Καμιά φορά νομίζει πως νικά 

μα πιότερο από τη σκέψη της αυτήν 

γελάει η καρδιά !