Φυτευοντας σπόρους

Δύο ειδων γυναίκες βουρλιζαν την Ειρήνη 

Αυτές που το φιλόπτωχο ταμείο 

των συναισθημάτων τους ,εφτανε σε ενα τι

κριμα , σε κείνο το καημένη / καημένος 

που σαν σφαιρα της τίναζε τα μυαλά 

και στις πολύ γατούλες, που το υποκριτικό

τους ταλέντο ξεπερναγε την αυλαία 

του θεάτρου απο τα παρασκήνια ακόμα . 

Κακό θέατρο γιατι τι φταιει το ερημο το θέατρο.

Ετσι φουρκισμένη πήγε στην παρέα . 

Βρε κορίτσια ειπε ειναι φορές ,

που ντρέπομαι που ειμαι γυναίκα . 

Κι αρχισε να εξιστορεί . 

Κυριακή σήμερα τα σουπερ μαρκετ ανοιχτα . 

Στο ταμειο  πνιγμένη και απο το υποχρεωτικό

της μασκας.  Η κυρια αφησε τα πραγματα της 

στην κορδέλα κι  άρχισα να χτυπω το 

πληκτρολόγιο με τα δαχτυλα ιδρωμενα 

κατω απο τα ναυλον γάντια. 

Αχ τι καλα που ειστε ανοιχτα ολο και κατι 

χρειαζόμαστε . Απάντησα με ενα χαμηλόφωνο 

για σας . Θορυβηθηκε η πελατισσα . 

Ναι βρε ξέρω κι εσεις κρίμα ειστε 

αλλα πληρώνεστε δεν πληρώνεστε ; Αυτο ήταν. 

Ηθελα να τσιρίξω να φωνάξω και δεν φτανει 

το βουλωμενο μου στόμα επρεπε να βουλώσω

και το μυαλό μου . Να μην περνά καμια σκέψη .

Χαμόγελασα με ενα ηλίθιο υφος κι εκανα 

γρηγορα πιο γρηγορα . Να φυγει η Κυρια 

απο μπροστά μου λες και δεν θα ρχοταν 

καποια αλλη μα κεινη την ωρα πνιγόμουν . 

Σος ,καρτα πληρωμή τέλος . Παει κι αυτό .

Γύρισα σπίτι κατακοπη και με το στομάχι 

φτασμενο στο στόμα . Ηρθες Ειρήνη μου ; 

Μόλις που πρόφτασα να ανοιξω 

την μπαλκονόπορτα η κυρια Φεβρωνία 

στο μπαλκόνι της .Ιδιωτικός ανταποκριτής 

της γειτονιάς απο το παραθυρο να ξεθωριάζει

στα βηματα των λουλουδιών. Σκοπος ; 

κενό.... ανία.Προσφατα σε μια συνάντηση της 

με την μικρή μου κόρη της ειπε πόσο λυπάται 

που αναγκάζονται αυτα μια σταλια παιδια

να μενουν μόνα γιατι η μαμα τους δουλευει . 

Αλλος ενας οικτος απο  μια γυναικα 

που δεν δουλεψε εκτός σπιτιου ποτε σε ολη

την ζωή . Δεν μπορω βρε κορίτσια

και η πελατισσα θα μπορουσε να χει κανει 

τα ψωνια της την καθημερινή

και η κυρα Φεβρωνία θα μπορουσε να δει

πως εχει ενα παιδι απεναντι της

και τα παιδια χρειαζονται αγάπης λογια

κι οχι οικτο . Γαμωτο μου μιλάμε 

και για ισοτιμίες. Ειμαστε μωρε αξιες 

να τις υποστηρίξουμε; 

Ξαφνικά ενα ερωτηματικό και μια σιωπή

έπεσαν στο τραπέζι σαν αναπάντητη κλήση.

Μια αγκαλιά απο την Βέρα χωρίς λέξη 

μα μονο με ενα φιλί έφτασε για να σκάσει

ενα χαμόγελο και να ακουσει κι η Ειρήνη 

κείνο το πουλί που κελαηδούσε πάνω στο 

δέντρο σαν μελος της παρέας που ήθελε 

να επιβάλει την ομορφια. 

Η Βέρα νιόφερτη στην πόλη και χωρίς 

κανεναν απο τους γονείς . Ο Μίλτος  

καθηγητης με μεταθεση αφου εδω 

σαν Θεσσαλονικη πιοτερα πανεπιστημια, 

σχολές κι ισως καλυτερα για τα παιδιά  

κι ετσι ήρθε  ολη  η οικογενεια 

απο την Ναξο εδω .Άλλωστε και πως αλλιως 

να πληρωθουν δυο νοικια δυο σπιτικα

απο μια οικογενεια. Η Βερα ήταν δασκαλα 

πιανου . Δυσκολοι καιροι και πια η διδασκαλια 

της μουσικής προνόμιο των λιγων . 

Δεν μιλάμε βεβαια για σχολές . 

Πολλοι οι άνεργοι και λιγες οι θεσεις .

Ετσι και πήγαινε σε καποια ιδιαιτερα ισα ισα 

για ενα χαρτζιλικι πως έλεγε .

Μα κανόνιζε μονο τις ωρες που ηταν

ο Μίλτος σπίτι . Η μιζέρια όμως 

δεν ηταν καθόλου του χαρακτηρα της . 

Παντα ειχε ενα ωχ αδερφε θα τα καταφέρουμε 

στην τσεπη της για κείνην κι αλλα πολλα  

για τους αλλους . Αρχισε να μιλά για την 

μουσική κι ο αερας απο τις νότες της

φωνής της φόρτωνε μικρα γιασεμάκια 

στα μαλλιά μας .Σκάλιζε τα αυτιά ενας μικρός 

τζίτζικας όταν ειδαμε να περνα΄ο Δημήτρης . 

Ωπ καρδερινάκια μου καφεδάκι πίνουμε ;

Ελα Δημήτρη κάτσε.Δεν εχω και πολύ χρόνο 

αλλα για λιγο ναι . Μετα το τι κανεις μας 

αρχισε.Αστε με γιατι ειμαι θολομένος. 

Το γελιο ακουστηκε απο όλους μας .

Ελα βρε τι ανάγκη εχεις εσυ ελευθερος

ανθρωπος μια χαρα παιδι΄. 

Α ναι εγω ο αντρας ο επιβήτορας 

και ρωμαλέος που κουβαλώ τον Ατλαντα . 

Ελα ρε κοριτσια αντε γιατι με καποιες 

γυναικες ταχω μη τα ακουσετε εσεις . 

Για πες βρε πες τον πειραζε η Ειρήνη . 

Ο Δημήτρης ηταν βρεφονηπιοκόμος 

σε παιδικό σταθμό .Εδω σπάει 

το κατεστημένο και δίνει πολλες πινελιές . 

Η σειρα του τώρα . Δεν χρειάζεται βεβαια

να σας πω πως με κοιτουν μερικές 

μαναδες και γιαγιάδες ,ουτε ποιο τεταρτο 

του ματιου παίρνω απο κάποιους αντρακλες. 

Τις περισσότερες φορες στα μόνα αληθινα

μάτια που βλέπω την εμπιστοσύνη

ειναι στα μωρούλια μου . Αυτα νιώθουν 

την αγάπη μου . Ρε κορίτσια με εξοργίζει 

ενα πραγμα . Εσεις που ειστε μαμαδες 

δωστε μου μια απάντηση. 

Τι λόγο εχει να ερχεται ενα μωρό 9 μηνων

να το φερνουν δηλαδη 7 η ωρα το πρωι 

απο γονεις που μονο ο ενας ειναι 

εργαζόμενος κι ο αλλος μενει σπιτι

οχι απο αναγκη αλλα απο επιλογη

και να σου λένε κι ολας αχ ποτε 

θα ανοίξετε να δουμε λιγο ασπρη μερα; 

να φτανεις να τους παιρνεις τηλεφωνο

γιατι κλεινει ο παιδικός για να ερθουν 

να τα παρουν. Κατεβάσαμε το κεφαλι

λες και φταιγαμε εμεις . 

Ο Δημητρης μας ετσουξε λιγο μα κεινα 

τα ματια του, κεινα τα μάτια του πόση

στοργη κρυβαν, πόσο χάδι σαν μίλαγε 

για τα μικρά του . Σήμερα η παρέα 

ειχε πιάσει τα κακώς κείμενα .

Κι ενας αέρας που ήμουν απλά σώπαινα

στα νερα των ανθρώπων. Όλοι τους 

ήξεραν πως υπάρχουν και κεινα 

που φωτίζουν απο ακρη σ ακρη .

Για κεινα συνέχιζαν να περισσεψουν 

κι αλλο κι αλλο κι άλλο . 

Φυτευοντας σπόρους στον ήλιο 

γεννιέται αμάραντη η άνοιξη

Για κεινα τα μάτια του Δημήτρη , 

το δίκιο της Ειρήνης , την αξιοπρεπεια

της Βέρας ,δεναν τα χέρια ενα με  όλους

να φτάσουν στον δρόμο που δεν εχει 

φυλλο γέννησης , μα κεινον που περπατα 

αγκαλια να βγαίνει ολόφωτο φεγγάρι!