Καθρέφτες

Πόσες φορές βαφτίσαμε ανθρώπους

με λέξεις γκρίζες εμεις οι άνθρωποι .

Εμεις που θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο

Οι γνώστες των πάντων και του τίποτα . 

Αρκεστήκαμε στις εντονες φωνές 

των θορύβων για ένα ανεβασμένο εγω .

Πολιορκημένο από φιλαρέσκεια 

κι ουτε μια συγνώμη . 

Εμεις οι δυνατοί οι μεγάλοι του θάρρους .

Αγναντέψαμε ψυχές στρωμένες σε σκαλάκια 

κι ουτε που προσέξαμε πως πάνω σ ολους μας 

πέφτει ο ήλιος . Κατά που γυρνάμε ;

Κει που ο καθένας μόνος του βαδίζει; 

Περάσαν τόσα .Πότε επιτέλους

θα ανοίξουμε τις λέξεις 

να βυζάξουν το νοημα τους ; 

Κρατάμε τη μιζέρια σημαία 

κι ας ανθίζουν τα λουλούδια 

Κοιτάμε την επιφάνεια 

γιατί ο βυθός πονάει 

Στρουθοκαμηλισμός μη και φανεί

πιο όμορφη η κατσίκα του γείτονα .

Χαϊδεύουμε το άλογο χάνοντας το λιβάδι 

Χάνει ο ρυθμός το βήμα και τρέχει ο χορός .

Ξεχάσαμε πως ειναι να σαι

δίπλα στον άλλο κι όχι πιο ψηλά του . 

Πως ειναι να περπατάς γελώντας 

κι αφήσαμε τις αμφιβολίες 

να σέρνουν τις πλάτες των ανθρώπων .

Αναρωτιέμαι μας έφταιξε η πανδημία ;

μας ζόρισε ο εγκλεισμός; 

ή απλά έδειξε τις ασχήμιες μας; 

Πεθύμησα τις φωνές των δρόμων 

με κεινα τα άγουρα χέρια

που χρωματα δε φορούν . 

Λαχτάρησα τα στέκια των μελαγχολικών 

που στο συλλογισμό τους 

το τέλος γέλιο φορά.

Διψώ για κεινα τα απάνεμα ρυάκια 

που διαβάζουν τις σιωπές

με ένα τριαντάφυλλο στο στόμα 

κι αγκαλιάζουν το σωμα της ψυχής 

δίχως χέρια οπλα μα μόνο

με δάχτυλα παπαρούνες . 

Λατρεύω τον ερωτα στα σπάργανα

της αγάπης φιλώντας ζεστά

το κορμί της τρυφεράδας .

Κι εκείνη ω! εκείνη τη σκέψη 

της καρδιάς πως είμαι άνθρωπος

μέσα σε ανθρώπους που απ τον 

καθρέφτη τους γυρεύω εμένα 

στα φυλλα μιας βιολέτας

που μοσχοβολάει η αγάπη ! 

.