Ειδα ουρανους που κένταγαν ...

Ειδα ναους να χτίζουν αντίχριστες εκκλησιές

ποτάμια να στεγνώνουν του δρόμου τις ακτές

ειδα πλουμίδια να στολίζουν με αδειανά κοφίνια τις αυλές

σπουργίτια να σπέρνουν αετών φωλιές 

ειδα αγάπες να ματώνουν τα σπάργανα της 

σαν να ταν απωθημένα από χθες 

ειδα ουρανούς που κένταγαν του ερωτα την αρμαθιά

μοιράζοντας στιγμές με κόπου ερημιά 

ειδα πληγές να τρέφονται από μικρές χαρές

κι ειδα ζητιάνους της δραχμής 

να έχουν τον πλούτο της αυγής 

την ποίηση να χει φωνή στου βολικού την ανοχή 

και κάτι στίχους να γυρνούν με αγκάθι κι αίμα 

τις πεταλούδες να κεντούν 

ειδα μικρούς διαβάτες της ψυχής 

να σέρνουν ήλιο και το νιώθω μια γιορτής 

τον άνεμο να αργοκυλά της προσμονής τα σωθικά 

ζεστά και ταπεινά φιλιά να δίνουν χαδι από καρδιά 

παιδιά να τρέχουν να λουστούν την άνοιξη να καρτερούν 

μυρίζοντας την γειτονιά που τρέφει λεύτερα πουλιά 

είδα το ρόδο να ακουμπά της θάλασσας φτερά 

κι άφησα την ψυχή μου εκεί να μην ξεχνά 

πως το πολύτιμο για αυτή είναι να μείνει ένα παιδί 

που αρνείται σκόρπια με δίχως άμμο από βυθό 

το σ αγαπώ να ακουστεί !