Άνεμος

Άρχισα να μιλώ

με κείνες τις τρομπέτες του ήλιου
που στα αυτιά μου ηχούσαν
Θαρρείς κι είχαν ακούσει τα αχνά
χαμόγελα που πρόφτασε ο καιρός
κι έτρεχαν να παρηγορήσουν
τις ανάσες που σκυφτά προχωρούσαν

Οτι ζέσταινα στα χέρια μου
σαν σουσαμένιο ζυμωτό ψωμί
γλιστρούσε καίγοντας τ άσκοπα
γυρίζοντας το σπόρο σε κύκλο
σπυρί σπυρί προς τη μεριά της γης
να ζωντανέψουν τα χρώματα

Κι εσύ εκεί ορθός φρουρός
γεμάτος με χρυσοκόκκινα φύλλα
Αλωνάρης των δέντρων
που χτίζει τη σοδειά στην ποδιά του
Έπλεξα τη ματια μου στο βλέμμα σου
κι ύστερα έμεινα να καμαρώνω
τ ' αρχονταρίκι σου

Αλλιώτικος εισαι πικρά γελάς
σφίγγοντας τη γροθιά στις ρίζες
μα όσα και να πεις γλυκά πως άρχισε
να στήνεται η ροδιά
κι ως η φλούδα να σπάσει
να ξεχυθεί ο δρόμος πορφυρός
φιλί φιλί θα ανάβει η Ανατολή!