Αλαζονεία εξουσίας

Άκου ανθρωπάκο 

κι αν κατέληξε ο κήπος  

να μετράει τα σκαλιά ένα ένα 

ειναι γιατί στις δρασκελιές του γνώρισε 

κάποιους που φώναζαν το υψος με το μπόι τους 

και στης μιας  βελόνας την κλωστή σκόνταψαν 

ειναι γιατί σε τούτες τις παχιές φωνές 

δεν γνώρισε μια στάλα αίμα 

Μύρισε  ταπεινούς και λιγομίλητους βολβούς 

κι έστησε πλώρη και νερά μες τη δική τους γειτονιά 

Άκου ανθρωπάκο 

κάποτε στην ιδια σκάλα θα βουτάμε 

το μελι με το φως 

θα μάθουν τα κρινα να πετάνε 

κι ουρανοί πιο χαμηλά τα μάτια να κρατάνε 

ξάγρυπνοι μένουν οι φρουροί 

που σκονισμένες, νωπές 

στις ράχες κρύβουν τις πληγές 

ως να μαντέψουν οι καιροί 

ποιος κούρσεψε το αλεύρι και ποιος 

πληρώνει τον κιοτή 

στ αγνάντι θα κοιτάμε το πως αλλάζει η μπορα 

και γίνεται μια αστραπή 

που χει στα σπλάχνα του ήλιου τη φωνή!