Ανοιχτά του δρόμου

Μιλώ για το παιδί

και κάπου εκεί χαρούμενα παίζεις 

κρατώ μια χούφτα θάλασσα 

και είσαι το καράβι της 

μυρίζω ένα λουλούδι 

φορά το άρωμά σου 

φοβάμαι 

σε βλέπω που τρέμεις 

δακρύζω 

πέφτει απ τα μάτια σου η βροχή

γελώ 

είσαι ο ήλιος που ανθεί

λυγώ στα γόνατα μιας ρυτίδας 

απρομάλλικο σύννεφο γίνεσαι 

μιλώ για ονείρατα 

κι είσαι η λέξη μου 

μετρώ τα δάχτυλα της θάλασσας

το κύμα της εσύ

σκεπάζω το πέλμα της προσφυγιάς 

ξυπόλητος διαβάτης μου εσύ 

κοιτώ το άδικο της γης 

το βλέμμα σου αγκαλιάζω

μετρώ τους σπόρους του ροδιού

βάφω τα χείλη σου κόκκινο φιλί 

απλώνω τα μάτια μου στα αστέρια 

και είσαι η τροχιά μου 

ανοίγω τη φαρέτρα του έρωτά 

το βέλος του εσύ 

Μοιράζομαι 

ένα κομμάτι του ουρανού μου εσύ

Βλέπεις , βλέπεις άνθρωπε 

πόσα σκαλιά έχει η αγάπη ;

Λείπεις;