Στο λιβαδι με τις κοκκινες παπαρουνες

Φόρεσε το πιο μακρύ της φόρεμα .
όχι πως ντρεπόταν για τα πόδια της 
Δυο όμορφες γάμπες που κράταγαν το κορμί της 
σαν στήλες που καμάρωναν το στέγαστρο τους 
Μα να .. είναι που δεν ήθελε να φανούν 

εκείνα τα γδαρσίματα,που είχαν αφήσει 

τις ούλες τους στο μέχρι τώρα διάβα της 
πινελιές που φανέρωναν το πέρασμα της

από άγρια γιοφύρια, χαλικωμένους δρόμους

 που πλήγωναν το πέλμα της 
κι αντάριαζαν τις μνήμες του βυθού της .
Πόσα δεν αντάμωσε στο δάσος της ζωής 
κρυμμένες  σπίθες  που φόρτωναν 

πειρατικές σημαίες και στοίβαζαν 

στα αμπάρια τους λάφυρα

σκισμένων ιδεών, μικρές πυγολαμπίδες 

που πέταγαν στα μαλλιά της 
αφήνοντας το νόημα της ζωής 

να ζουζουνίζει στο νου της.
Κρατούσε στα χέρια της τα μικρά της φτερά
εκείνα που γέμιζαν τα βράχια μ αγριολούλουδα 
κι άνθιζε η μοσχοβολιά της ρίγανης .
Οι δικές της πνοές που φώτιζαν 

σαν αγρίμια στο σκοτάδι 
και μέρωναν στην ανατολή της μέρας .
Το λουλουδένιο της φόρεμα κένταγαν οι μυγδαλιές 
τύπωναν  τα μπουμπούκια της πασχαλιάς 
έραβαν το φουρό του οι δαντελένιες ακρογιαλιές 
κι εκείνοι οι ήλιοι στυλώνονταν στο στέρνο της . 
Πήρε το δρόμο κι άρχισε να σεργιανά
στον  δρόμο της φοίταγαν γελαστές τριανταφυλλιές 
με σπουδές στον άνεμο και στο λιοπύρι .
Σε λίγο ..σε λίγο θα έφτανε στο δικό της λιβάδι 
Στο πράσινο χόρτο που μεγάλωνε  

τις κόκκινες παπαρούνες!