Μοναχικός πίνακας (Αφιερωμένο στον Φ.Μ.)

 Πάει καιρός που δεν έμπαινε σε καλούπια 
Τα παπούτσια του στο πάτωμα μικροί εργάτες 
Ο αέρας του καθαρός, μαζεμένος 

από ατόφια σκουριασμένη σκόνη 

βαμμένη στα χρώματα των λουλουδιών

Αιώνιος μαθητής της μοναξιάς της γλώσσας 
που μετρά το πηγάδι με τα γαλάζια νερά 
Μια καρέκλα και τόσες όμορφες 
λαμπερές σκιές στο σκοτάδι
Σημάδι της ζεστασιάς, τα άστρα της θάλασσας
κυράδες με πολύχρωμες φούστες, ραμμένες
στα κρόσσια των φωτισμένων βράχων . 

Κόκκινες κηλίδες, δεμένες στις κλωστές 
του στέρνου , βουίζουν στο στόμα του 
χάδια τρυφεράδας, στα χέρια του μικρού αγοριού.
Γεμάτος αγάπη ,προσκυνητής στο φως .
Απούλητος στην αγορά της επιφάνειας 
πιστός στον κύκλο των αξιών
Απούλητος  
αυτό 
το γάργαρο γέλιο του !